Ωρίων Σείριος Σειρήνες.

Σκέφτηκα να πω κάτι για τις Σειρήνες αλλά ο μύθος βρίθει από συμβολισμούς και έτσι αναγκαστικά το κείμενο θα ξεκινήσει από τον Ωρίωνα για να μπούμε καλύτερα στο νόημα των συμβόλων που έχει ο μύθος των Σειρήνων. Τι συνδέουν τις Σειρήνες, τα μειξογενή αυτά πλάσματα που με το ερωτικό τους κάλεσμα (τραγούδι) έκαναν τους ναυτικούς να πηδούν στο νερό και να πνίγονται με τον Ωρίωνα και τον σκύλο του Σείριο; Οι Σειρήνες πήραν το όνομα τους σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, από το σκυλί του Γίγαντα Ωρίωνα, που με την πνοή του προκαλούσε ξηρασία. Στον συμβολισμό λοιπόν και στην αλχημεία η ξηρασία, το αντίθετο της υγρασίας, είναι φυσικά η εγκράτεια στον έρωτα το Μέγα Έργο. Ο σκύλος είναι το ένα σκέλος της δυαδικής φύσης του Ερμή και το άλλο ο λύκος. Βέβαια ο κυνισμός είναι στην πλευρά της υγρασίας στον Ερμή αλλά εδώ όπως γίνεται και με τον Ασκληπιό που τον έχει σαν σύμβολο ίασης (εκτός του φιδιού) ο Σείριος είναι σύντροφος ενός γιατρεμένου από τύφλωση Γίγαντα. Η συμβολική τύφλωση είναι η τιμωρία του μύστη που «υγραίνεται» και έτσι χάνει την θέαση, με άλλα λόγια την φώτιση. Ωρίων. Μία διήγηση θεωρούσε τον Ωρίωνα γιο του Ποσειδώνος και της Ευρυάλης, κόρης του Μίνωα. Έτσι λοιπόν σαν παιδί του Ποσειδώνα ο Γίγαντας μπορούσε είτε να περπατά πάνω στη θάλασσα είτε να διασχίζει τα μεγαλύτερα βαθύ έχοντας το κεφάλι του έξω από το νερό. Δεν ήταν το μοναδικό πλάσμα που είχε σχέση με τον θεό της θάλασσας (νερού). Η Αίθρα (ο ουρανός που δεν βρέχει) είχε κοιμηθεί το ίδιο βράδυ με τον Αιγέα, τον βασιλιά της Αθήνας (Αιγέας προσωνύμιο του Ποσειδώνα) αλλά και με τον Ποσειδώνα (σύγχυση αφού ξεχάστηκε πως Αιγέας και Ποσειδών ήταν το ίδιο πρόσωπο) και συνέλαβε το Θησέα με τον τρόπο που είχε συμβουλέψει το μαντείο των Δελφών, δηλαδή με τρόπο ενάντια στη φύση του θεού, χωρίς «νερό». Και ποια θα ήταν πιο κατάλληλη για αυτή τη σύλληψη από μία που λεγόταν «καθαρός ουρανός, ουρανός χωρίς βροχή; (στη μυθολογία το όνομα του ήρωα της ιστορίας μαρτυρά το ρόλο που παίζει). Η Αίθρα λοιπόν έχοντας στην κοιλιά της το σπέρμα του Ποσειδώνα πέρασε το στενό της Τροιζήνας - Πόρου περπατώντας πάνω στο νερό για να αποθέσει την παρθενική της ζώνη στον ναό της Απατουρίας Αθηνάς που ήταν εκεί. Αυτά λοιπόν για την ιδιότητα του Ωρίωνα να περπατά πάνω στο κύμα από τη σχέση του με τον Ποσειδώνα. Αποσυμβολισμός: Το νερό είτε προέρχεται από τον Ουρανό σαν βροχή και είναι το ούρο (= κάτουρο ή σπέρμα λεξικό Δορμπαράκη) που σπέρνει τη μήτρα της Γης (εξ ου και όνομα Ουρανός) είτε είναι το νερό του γεννήτορα όλων έμβιων (και των ανθρώπων) Ωκεανού (ποταμού) που πλημύριζε το «βαθούλωμα» της γης την γυναίκα του Τηθύ που του γέννησε 3000 αρσενικά (τους ποταμούς του κόσμου) και 3000 θηλυκά (τις λίμνες του κόσμου). Το νερό λοιπόν συμβολίζει τα σπερματικά υγρά και αυτός που περπατά πάνω σε αυτά και δεν βουλιάζει σημαίνει πως δεν βρέχεται ή δεν πνίγεται στο «νερό». Άλλη ιστορία γέννησης του Γίγαντα είναι αυτή. Μερικές ασχολίες (συμβολικά) που δηλώνουν το μύστη που κάνει το Έργο στη μυθολογία είναι του ναυτικού (πχ Οδυσσέας) του τέκτονα (χτίστης ξυλουργός) του Οινοποιού (μεταμόρφωση του μούστου σε οίνο) του μελισσοκόμου (η μέλισσες τρέφουν τους «θεούς» γιατί υποτίθεται ότι είναι παρθένες) Βασιλιάς κ.α. Σε αυτή την ιστορία «πατέρας» του Ωρίωνα (στην ουσία γιός θεών) ήταν ένας Βασιλιάς που έφτιαχνε κρασί, ο Οινέας ή Οινοπίωνας. Ο Οινοπίωνας ήταν άτεκνος (μύστης που δεν είχε ακόμη την θέαση, φώτιση). Ήταν το μαράζι του να κάνει ένα παιδί (η σοφία της θέασης, φώτισης). Ένα βράδυ λοιπόν έτυχε να περνούν από τον τόπο του τρεις θεοί. «Συνήθως αναφέρονται ο Ζευς, ο Ποσειδών και ο Ερμής. Οι τρεις θεοί ρίξανε τους σπόρους τους μέσα στο δέρμα ενός θυσιασμένου ταύρου και διατάξανε τον φιλόξενο οικοδεσπότη να παραχώσει το γεμάτο με τους σπόρους τους τομάρι. Ύστερα από δέκα μήνες βγήκε από μέσα ο Ωρίων, ένας γίγαντας γεννημένος από τη γη. Έτσι οι θεοί χάρισαν ένα γιο στον άτεκνο φιλόξενο οικοδεσπότη. Στη συνέχεια της ιστορίας, όπως τη λέγαν προπαντός πάνω στη Χίο, το κρασί έπαιξε αποφασιστικό ρόλο. Ο Ωρίων στο μεθύσι του βίασε τη Μερόπη, τη γυναίκα του πατριού του Οινοπίωνος. Άλλη διήγηση λέει πως η Μερόπη, που έπεσε θύμα του μεθυσμένου, ήταν κόρη του Οινοπίωνος. Διηγιόνταν επίσης ότι ο Ωρίων ακολούθησε τη Μερόπη και για χάρη της λευτέρωσε η Χίο από τ΄ άγρια ζώα. Αλλά ο Οινοπίων θέλησε να τον εξαπατήσει. Τότε ο Ωρίων μπήκε μεθυσμένος στο δωμάτιο της Μερόπης. Ή ο ίδιος ο Οινοπίων μέθυσε τον άγριο κυνηγό, τον τύφλωσε ενώ κοιμόταν και τον πέταξε στη θάλασσα» (Μagnum Opus To Mέγα Έργο). Αποσυμβολισμός: Η μάνα είναι η μάνα γη δηλαδή κάθε γυναίκα. Ο Ωρίωνας που γεννήθηκε από σπέρμα θεού και γήινη μήτρα ήταν ένας θεάνθρωπος δηλαδή ένα ηλιακό παιδί που είχε γεννηθεί με την θέαση, την φώτιση. Κάνοντας όμως το Έργο «βίασε την μάνα γη» δηλαδή εκσπερμάτισε στην ιέρεια του και έχασε αυτόματα την θέαση, την φώτιση, συμβολικά τυφλώθηκε (όπως και ο Οιδίποδας όταν «βίασε» την μάνα του). Ο «τυφλός» όμως μπορεί να ξαναβρεί το «φως» του. «Μάντεψαν γι΄ αυτόν πως θα μπορούσε να βρει γιατρειά, αν εξέθετε στις ηλιαχτίδες τις άδειες κοιλότητες των ματιών του. Ο τυφλός άκουσε το θόρυβο ενός σιδηρουργού και τράβηξε για κει. Μπορούσε να τρέχει πάνω στην επιφάνεια του νερού ή, σαν Γίγας, να διαπερνά τις θάλασσες. Έτσι έφτασε στη Λήμνο, όπου εργάζονταν οι σιδηρουργοί του Ηφαίστου με μεγάλο θόρυβο. Αν και αναφέρεται το όνομα του Ηφαίστου, δεν πρόκειται γι΄ αυτόν αλλά για τον Κηδαλίωνα, τον δάσκαλο του Ηφαίστου. Ο Ωρίων έπιασε τον Κηδαλίωνα και τον έβαλε στους ώμους του, για να τον φέρει μπροστά στον ήλιο. Ο τυφλός Ωρίων συνάντησε στην ανατολή τον ήλιο και θεραπεύτηκε». Κερένυι Μυθολογία Των Ελλήνων. Αποσυμβολισμός: «Ο Ωρίων έπιασε τον Κηδαλίωνα και τον έβαλε στους ώμους του». Το σηκώνω στους ώμους, όπως οι αμνοφόροι ή οι βουφόροι (ο Ορφέας ή ο Ιησούς που σηκώνουν στους ώμους αρνιά ή μωρά βόδια) σημαίνει πως αρχίζουν το Έργο. Ο Κηδαλίων λέει ο μύθος πως ήταν ο δάσκαλος του Ηφαίστου. Όπως και στην περίπτωση όμως του Αιγέα και του Ποσειδώνα έτσι και δω το όνομα Κηδαλίων ήταν προσφώνηση του Ηφαίστου. Τι έκανε λοιπόν ο Ωρίων; Σήκωσε κάτι, ένα Κήδαλον. Στο Αρχ. Λεξ. Ματζ. αλλά και παντού βλέπουμε το κήδαλο να σημαίνει αιδοίο (γεν. όργανα φαλλός). Οι βουφόροι ή οι αμνοφόροι που «σηκώνουν» το «μήλο» (μικρό ζώο) στους ώμους. Εδώ ο Ωρίων κάνει το έργο με διπλό συμβολισμό αφού και η ύψωση του φαλλού στους ώμους αλλά και το περπάτημα στα νερά είναι ένα και το αυτό, το Έργο, η Εγκράτεια στον έρωτα. Σείριος.

Εώα επιτολή του Σείριου. Τι είναι αυτό; 2500 χιλιάδες χρόνια πίσω και πολύ περισσότερα ακόμη, ο Σείριος ήταν ένα λατρεμένο αστέρι από όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Ίσως γιατί μαζί με την Αφροδίτη ήταν τα πιο λαμπερά αστέρια στον σκοτεινό ουρανό; Ίσως. Η μαγεία που το ακολουθεί φτάνει ως τις μέρες μας. Ας πάρουμε με την σειρά τα πράγματα. Στην Αίγυπτο, το λαμπρό αυτό αστέρι, τον Αύγουστο ο Σείριος ευθυγραμμιζόταν με τον ήλιο και ανέτειλε λίγο πριν από αυτόν και αυτή η μέρα για τους Αιγυπτίους ήταν η πρώτη μέρα του νέου χρόνου και παρέμενε εμφανής στον ουρανό για 70 μέρες. Τις υπόλοιπες θεωρείτο ότι ήταν στον κάτω κόσμο. Αυτή είναι η Εώα Επιτολή του Σείριου που γράψαμε παραπάνω. Την ίδια εποχή άρχιζε και η πλημύρα του Νείλου του ποταμού που εμείς τον ονομάζαμε Τρίτωνα (είχε τρεις εκβολές), το Τρίτωνα που εμείς τον θεωρούσαμε θεό της θάλασσας. Δηλαδή ο Νείλος για τους Αιγυπτίους ήταν ότι ήταν για μας ο Ωκεανός δηλαδή ο γεννήτορας των έμβιων της γης. Η πλημύρα ήταν πολύ σημαντική για τις γεωργικές εργασίες της Αιγύπτου και για αυτό και η Εώα Επιτολή ήταν πολύ σημαντική για την ευημερία της χώρας. Έτσι λοιπόν ο Σείριος που η ανατολή του πριν από τον ήλιο σήμαινε και την «πλημμύρα» ενός ποταμού (φαλλικό σύμβολο) που το «σπέρμα» του γονιμοποιούσε τη γη (γη=μητρικό σύμβολο), το αστέρι αυτό θεωρήθηκε υπεύθυνο της «πλημμύρας» και λατρεύτηκε σαν μία από τις μεγαλύτερες θεότητες της Αιγύπτου. Μία φορά τον χρόνο ο Σείριος, περνάει μέσα από μία στενή στοά (όπως στο σχήμα) και φωτίζει στην αρχαιότερη πυραμίδα της Γκίζας το λεγόμενο Θάλαμο της Βασίλισσας. Σαν βασίλισσα φυσικά εννοείται η Ίσιδα. Ο Ωρίωνας, ο Γίγαντας της Ελληνικής μυθολογίας, το «ηλιακό παιδί» που «τυφλώθηκε» και έχασε την «θέαση - φώτιση» λόγο ερωτικού «εγκλήματος» (αλλά την απέκτησε πάλι), θα ευθυγραμμιστεί με τον βασιλικό θάλαμο που υποτίθεται είναι του Όσιρη. Στην Αιγυπτιακή θεολογία ο Όσιρις ήταν ο άντρας της Ίσιδος, ο οποίος όπως ο δικός μας Διόνυσος κομματιάστηκε με εντολή του αδελφού του Σετ αλλά η Ίσιδα με μαγικό τρόπο κατάφερε να ενώσει τα κομμάτια του και να τον αναστήσει (όπως έγινε και με τον Διόνυσο που επανήλθε στη ζωή από ένα του κομμάτι που ήταν ακατάστρεφτο, (τον φαλλό του)). Στην άλλη πλευρά της Πυραμίδας ευθυγραμμίζουν το φως τους αλλά δύο περίφημα αστέρια, η Μικρή Άρκτος με τον Πολικό αστέρα που φέγγει στο θάλαμο της Βασίλισσας και ο Άλφα του αστερισμού του Δράκοντα (φίδι) που λεγόταν και «τα φτερά του Δράκου» και έφεγγε τον θάλαμο του Βασιλιά. Πόλος σημαίνει κολώνα (φαλλικό σύμβολο) και αυτή είναι η δύναμη της βασίλισσας ενώ ο δράκος (ίδιο σύμβολο με το φίδι) είναι ο ερωτισμός στον άνθρωπο. Τα φτερά σε ένα φίδι ή δράκο σημαίνουν το Έργο.

«Το ιερογλυφικό που απεικονίζει τον Σείριο περιέχει τρία στοιχεία: έναν “φαλλικό” οβελίσκο που αντιπροσωπεύει τον Όσιρι, έναν θόλο που μοιάζει με μήτρα και αντιπροσωπεύει την Ίσιδα, και ένα αστέρι που αντιπροσωπεύει τον Ώρο». Τι είναι λοιπόν ο Σείριος παρατηρώντας το ιερογλυφικό του; Πολύ εύκολο να μαντέψει κανείς. Ο Σείριος είναι η «αγία οικογένεια», σε ένα. Τρία σε ένα θα λέγαμε σήμερα ή κάτι σαν το τριαδικό χριστιανικά δόγμα. Για αυτό και στον εσωτερισμό ο Σείριος ονομάζεται ο «ήλιος πίσω από το Ήλιο». Το σύμβολο του Ώρου, του παιδιού της Ίσιδος και του Όσιρι είναι η λεγόμενη πεντάλφα, ο Βιτρούβιος άνθρωπος του Ντα Βίντσι, το Πυριφλεγές αστέρι των Τεκτόνων ή το αστέρι της Αφροδίτης, σύμβολο του Έργου. Και στην μυθολογία λοιπόν μας ο Σείριος ήταν ένας σκύλος. Είχε όμως κάτι ιδιαίτερο από το γενικό συμβολισμό που έχουν όλοι οι άλλοι σκύλοι. Ο σκύλος του Ωρίωνα προκαλούσε μόνο ξηρασία (το Έργο) και δεν πλημμύριζε τον «ποταμό». Ο Ερμής συμβολίζει το σπέρμα. Το σπέρμα έχει δύο ιδιότητες. Είτε θα χύνεται στη μήτρα της γυναίκας (Γη) που θεωρείται τόπος κάτω από τη γη, δηλαδή ο Άδης, είτε εξασκώντας το Έργο το κρατάς εσωτερικά και το στέλνεις (συμβολικά) μέσω της φλέβας Ιχώρ στον εγκέφαλο για να αποκτήσεις την θέαση-φώτιση. Για αυτό ο Ερμής είναι ο μόνος θεός που έχει πρόσβαση και στον Όλυμπο (εγκέφαλος) αλλά και στον Άδη σαν ψυχοπομπός (ψυχή=σπέρμα). Ο Ερμής λοιπόν λεγόταν πως έχει διπλή φύση. Την φύση του Λύκου και την φύση του Κυνός, δηλαδή του σκύλου. Ο σκύλος λόγω της ερωτικής του συμπεριφοράς (κάνει έρωτα φανερά) έδωσε την έννοια της λέξης κυνικός (χωρίς ευπρέπεια, αγένεια και προπαντός αδιαντροπιά). Από την άλλη ο Λύκος από τον οποίο κατάγεται ο σκύλος είναι ακριβώς το αντίθετο του σκύλου. Ο Λύκος (όπως και το Περιστέρι) είναι ένα από τα λίγα ζώα που έχουν στη ζωή τους ένα μόνο ερωτικό σύντροφο. Ο Λύκος (από την ρίζα λυκ που σημαίνει κάτι φωτεινό πχ λύχνος λυκαυγές κτλ) ήταν το ζώο του Απόλλωνα (το περιστέρι της Αφροδίτης). Έτσι λοιπόν ο Σείριος του Ωρίωνα δεν ήταν σαν όλους τους άλλους «σκύλους» αλλά ήταν σκύλος της εγκράτειας και σαν συνεπακόλουθο σκύλος της ίασης. Συμπερασματικά ο σκύλος του Ασκληπιού είναι ο Σείριος. Συνεχίζεται με τις Σειρήνες