Ο Άδης ("κόλαση") είναι στο σώμα της γυναίκας

«Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, ποτέ κόλαση και πότε ο παράδεισος» έλεγε ο λαϊκός βάρδος. Ο στιχουργός είπε μια μεγάλη αλήθεια χωρίς να το ξέρει. "Στο συμβολισμό η γυναίκα είναι η γη και η γη είναι γυναίκα". Όταν έγινε ο διαχωρισμός της επικράτειας των τριών αδελφών, ο Δίας πήρε τον ουρανό, ο Ποσειδώνας τα νερά της γης και το από κάτω της γης ο Άδης. Ότι λοιπόν δεχόταν μέσα της η γη ήταν πεθαμένο. Κάποια από αυτά ο Άδης θα τα κρατούσε για πάντα κοντά του, κάποια άλλα θα τα επέστρεφε πίσω. Αυτά που επέστρεφε πίσω ήταν ο πλούτος και για αυτό πήρε και την δεύτερη του ονομασία που ήταν Πλούτωνας. Ένα δέντρο στο συμβολισμό θεωρείται σαν μια οικογένεια. Ο καρπός του είναι ότι είναι ένα παιδί. Το «παιδί» θα μεγαλώσει πάνω στο «δένδρο» και όταν θα ωριμάσει θα πέσει πάνω στη γη «νεκρό», αφού θα θαφτεί από τα νεκρά φύλλα και τη βροχή κάτω από τη γη, στη περιοχή του Άδη στον κάτω κόσμο. Το νεκρό σώμα, το πτώμα, του καρπού κρύβει μέσα του ένα σπόρο (το ακατάστρεφτο, η ψυχή). Αυτόν τον σπόρο ο Πλούτωνας θα του δώσει την δύναμη να έρθει στην επιφάνεια της γης και να δώσει πολλαπλάσιους καρπούς, τον πλούτο. Εδώ θυμίζουμε ξανά: Στο συμβολισμό η γυναίκα είναι η γη και η γη είναι γυναίκα. Στον συμβολισμό λοιπόν η μήτρα της γυναίκας θεωρείται περιοχή του Άδη, ο κάτω κόσμος. Ο σπόρος, το σπέρμα του άντρα, όταν φεύγει από το σώμα του ισοδυναμεί με το θάνατο του καρπού του δέντρου που πέφτει στη γη και σαν σπόρος κατεβαίνει στον Άδη. Από τον «Άδη» θα βγει μία καινούργια ζωή, ένας νέος άνθρωπος που μπορεί να δώσει πλούτο, πολλαπλάσιους απογόνους. Οπότε χαριτολογώντας θα έλεγα η γυναίκα σίγουρα έχει μέσα της την «κόλαση», για τον παράδεισο δεν ξέρουμε (πάντα χαριτολογώντας).

Ωρίων Σείριος Σειρήνες.

Σκέφτηκα να πω κάτι για τις Σειρήνες αλλά ο μύθος βρίθει από συμβολισμούς και έτσι αναγκαστικά το κείμενο θα ξεκινήσει από τον Ωρίωνα για να μπούμε καλύτερα στο νόημα των συμβόλων που έχει ο μύθος των Σειρήνων. Τι συνδέουν τις Σειρήνες, τα μειξογενή αυτά πλάσματα που με το ερωτικό τους κάλεσμα (τραγούδι) έκαναν τους ναυτικούς να πηδούν στο νερό και να πνίγονται με τον Ωρίωνα και τον σκύλο του Σείριο; Οι Σειρήνες πήραν το όνομα τους σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, από το σκυλί του Γίγαντα Ωρίωνα, που με την πνοή του προκαλούσε ξηρασία. Στον συμβολισμό λοιπόν και στην αλχημεία η ξηρασία, το αντίθετο της υγρασίας, είναι φυσικά η εγκράτεια στον έρωτα το Μέγα Έργο. Ο σκύλος είναι το ένα σκέλος της δυαδικής φύσης του Ερμή και το άλλο ο λύκος. Βέβαια ο κυνισμός είναι στην πλευρά της υγρασίας στον Ερμή αλλά εδώ όπως γίνεται και με τον Ασκληπιό που τον έχει σαν σύμβολο ίασης (εκτός του φιδιού) ο Σείριος είναι σύντροφος ενός γιατρεμένου από τύφλωση Γίγαντα. Η συμβολική τύφλωση είναι η τιμωρία του μύστη που «υγραίνεται» και έτσι χάνει την θέαση, με άλλα λόγια την φώτιση. Ωρίων. Μία διήγηση θεωρούσε τον Ωρίωνα γιο του Ποσειδώνος και της Ευρυάλης, κόρης του Μίνωα. Έτσι λοιπόν σαν παιδί του Ποσειδώνα ο Γίγαντας μπορούσε είτε να περπατά πάνω στη θάλασσα είτε να διασχίζει τα μεγαλύτερα βαθύ έχοντας το κεφάλι του έξω από το νερό. Δεν ήταν το μοναδικό πλάσμα που είχε σχέση με τον θεό της θάλασσας (νερού). Η Αίθρα (ο ουρανός που δεν βρέχει) είχε κοιμηθεί το ίδιο βράδυ με τον Αιγέα, τον βασιλιά της Αθήνας (Αιγέας προσωνύμιο του Ποσειδώνα) αλλά και με τον Ποσειδώνα (σύγχυση αφού ξεχάστηκε πως Αιγέας και Ποσειδών ήταν το ίδιο πρόσωπο) και συνέλαβε το Θησέα με τον τρόπο που είχε συμβουλέψει το μαντείο των Δελφών, δηλαδή με τρόπο ενάντια στη φύση του θεού, χωρίς «νερό». Και ποια θα ήταν πιο κατάλληλη για αυτή τη σύλληψη από μία που λεγόταν «καθαρός ουρανός, ουρανός χωρίς βροχή; (στη μυθολογία το όνομα του ήρωα της ιστορίας μαρτυρά το ρόλο που παίζει). Η Αίθρα λοιπόν έχοντας στην κοιλιά της το σπέρμα του Ποσειδώνα πέρασε το στενό της Τροιζήνας - Πόρου περπατώντας πάνω στο νερό για να αποθέσει την παρθενική της ζώνη στον ναό της Απατουρίας Αθηνάς που ήταν εκεί. Αυτά λοιπόν για την ιδιότητα του Ωρίωνα να περπατά πάνω στο κύμα από τη σχέση του με τον Ποσειδώνα. Αποσυμβολισμός: Το νερό είτε προέρχεται από τον Ουρανό σαν βροχή και είναι το ούρο (= κάτουρο ή σπέρμα λεξικό Δορμπαράκη) που σπέρνει τη μήτρα της Γης (εξ ου και όνομα Ουρανός) είτε είναι το νερό του γεννήτορα όλων έμβιων (και των ανθρώπων) Ωκεανού (ποταμού) που πλημύριζε το «βαθούλωμα» της γης την γυναίκα του Τηθύ που του γέννησε 3000 αρσενικά (τους ποταμούς του κόσμου) και 3000 θηλυκά (τις λίμνες του κόσμου). Το νερό λοιπόν συμβολίζει τα σπερματικά υγρά και αυτός που περπατά πάνω σε αυτά και δεν βουλιάζει σημαίνει πως δεν βρέχεται ή δεν πνίγεται στο «νερό». Άλλη ιστορία γέννησης του Γίγαντα είναι αυτή. Μερικές ασχολίες (συμβολικά) που δηλώνουν το μύστη που κάνει το Έργο στη μυθολογία είναι του ναυτικού (πχ Οδυσσέας) του τέκτονα (χτίστης ξυλουργός) του Οινοποιού (μεταμόρφωση του μούστου σε οίνο) του μελισσοκόμου (η μέλισσες τρέφουν τους «θεούς» γιατί υποτίθεται ότι είναι παρθένες) Βασιλιάς κ.α. Σε αυτή την ιστορία «πατέρας» του Ωρίωνα (στην ουσία γιός θεών) ήταν ένας Βασιλιάς που έφτιαχνε κρασί, ο Οινέας ή Οινοπίωνας. Ο Οινοπίωνας ήταν άτεκνος (μύστης που δεν είχε ακόμη την θέαση, φώτιση). Ήταν το μαράζι του να κάνει ένα παιδί (η σοφία της θέασης, φώτισης). Ένα βράδυ λοιπόν έτυχε να περνούν από τον τόπο του τρεις θεοί. «Συνήθως αναφέρονται ο Ζευς, ο Ποσειδών και ο Ερμής. Οι τρεις θεοί ρίξανε τους σπόρους τους μέσα στο δέρμα ενός θυσιασμένου ταύρου και διατάξανε τον φιλόξενο οικοδεσπότη να παραχώσει το γεμάτο με τους σπόρους τους τομάρι. Ύστερα από δέκα μήνες βγήκε από μέσα ο Ωρίων, ένας γίγαντας γεννημένος από τη γη. Έτσι οι θεοί χάρισαν ένα γιο στον άτεκνο φιλόξενο οικοδεσπότη. Στη συνέχεια της ιστορίας, όπως τη λέγαν προπαντός πάνω στη Χίο, το κρασί έπαιξε αποφασιστικό ρόλο. Ο Ωρίων στο μεθύσι του βίασε τη Μερόπη, τη γυναίκα του πατριού του Οινοπίωνος. Άλλη διήγηση λέει πως η Μερόπη, που έπεσε θύμα του μεθυσμένου, ήταν κόρη του Οινοπίωνος. Διηγιόνταν επίσης ότι ο Ωρίων ακολούθησε τη Μερόπη και για χάρη της λευτέρωσε η Χίο από τ΄ άγρια ζώα. Αλλά ο Οινοπίων θέλησε να τον εξαπατήσει. Τότε ο Ωρίων μπήκε μεθυσμένος στο δωμάτιο της Μερόπης. Ή ο ίδιος ο Οινοπίων μέθυσε τον άγριο κυνηγό, τον τύφλωσε ενώ κοιμόταν και τον πέταξε στη θάλασσα» (Μagnum Opus To Mέγα Έργο). Αποσυμβολισμός: Η μάνα είναι η μάνα γη δηλαδή κάθε γυναίκα. Ο Ωρίωνας που γεννήθηκε από σπέρμα θεού και γήινη μήτρα ήταν ένας θεάνθρωπος δηλαδή ένα ηλιακό παιδί που είχε γεννηθεί με την θέαση, την φώτιση. Κάνοντας όμως το Έργο «βίασε την μάνα γη» δηλαδή εκσπερμάτισε στην ιέρεια του και έχασε αυτόματα την θέαση, την φώτιση, συμβολικά τυφλώθηκε (όπως και ο Οιδίποδας όταν «βίασε» την μάνα του). Ο «τυφλός» όμως μπορεί να ξαναβρεί το «φως» του. «Μάντεψαν γι΄ αυτόν πως θα μπορούσε να βρει γιατρειά, αν εξέθετε στις ηλιαχτίδες τις άδειες κοιλότητες των ματιών του. Ο τυφλός άκουσε το θόρυβο ενός σιδηρουργού και τράβηξε για κει. Μπορούσε να τρέχει πάνω στην επιφάνεια του νερού ή, σαν Γίγας, να διαπερνά τις θάλασσες. Έτσι έφτασε στη Λήμνο, όπου εργάζονταν οι σιδηρουργοί του Ηφαίστου με μεγάλο θόρυβο. Αν και αναφέρεται το όνομα του Ηφαίστου, δεν πρόκειται γι΄ αυτόν αλλά για τον Κηδαλίωνα, τον δάσκαλο του Ηφαίστου. Ο Ωρίων έπιασε τον Κηδαλίωνα και τον έβαλε στους ώμους του, για να τον φέρει μπροστά στον ήλιο. Ο τυφλός Ωρίων συνάντησε στην ανατολή τον ήλιο και θεραπεύτηκε». Κερένυι Μυθολογία Των Ελλήνων. Αποσυμβολισμός: «Ο Ωρίων έπιασε τον Κηδαλίωνα και τον έβαλε στους ώμους του». Το σηκώνω στους ώμους, όπως οι αμνοφόροι ή οι βουφόροι (ο Ορφέας ή ο Ιησούς που σηκώνουν στους ώμους αρνιά ή μωρά βόδια) σημαίνει πως αρχίζουν το Έργο. Ο Κηδαλίων λέει ο μύθος πως ήταν ο δάσκαλος του Ηφαίστου. Όπως και στην περίπτωση όμως του Αιγέα και του Ποσειδώνα έτσι και δω το όνομα Κηδαλίων ήταν προσφώνηση του Ηφαίστου. Τι έκανε λοιπόν ο Ωρίων; Σήκωσε κάτι, ένα Κήδαλον. Στο Αρχ. Λεξ. Ματζ. αλλά και παντού βλέπουμε το κήδαλο να σημαίνει αιδοίο (γεν. όργανα φαλλός). Οι βουφόροι ή οι αμνοφόροι που «σηκώνουν» το «μήλο» (μικρό ζώο) στους ώμους. Εδώ ο Ωρίων κάνει το έργο με διπλό συμβολισμό αφού και η ύψωση του φαλλού στους ώμους αλλά και το περπάτημα στα νερά είναι ένα και το αυτό, το Έργο, η Εγκράτεια στον έρωτα. Σείριος.

Εώα επιτολή του Σείριου. Τι είναι αυτό; 2500 χιλιάδες χρόνια πίσω και πολύ περισσότερα ακόμη, ο Σείριος ήταν ένα λατρεμένο αστέρι από όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Ίσως γιατί μαζί με την Αφροδίτη ήταν τα πιο λαμπερά αστέρια στον σκοτεινό ουρανό; Ίσως. Η μαγεία που το ακολουθεί φτάνει ως τις μέρες μας. Ας πάρουμε με την σειρά τα πράγματα. Στην Αίγυπτο, το λαμπρό αυτό αστέρι, τον Αύγουστο ο Σείριος ευθυγραμμιζόταν με τον ήλιο και ανέτειλε λίγο πριν από αυτόν και αυτή η μέρα για τους Αιγυπτίους ήταν η πρώτη μέρα του νέου χρόνου και παρέμενε εμφανής στον ουρανό για 70 μέρες. Τις υπόλοιπες θεωρείτο ότι ήταν στον κάτω κόσμο. Αυτή είναι η Εώα Επιτολή του Σείριου που γράψαμε παραπάνω. Την ίδια εποχή άρχιζε και η πλημύρα του Νείλου του ποταμού που εμείς τον ονομάζαμε Τρίτωνα (είχε τρεις εκβολές), το Τρίτωνα που εμείς τον θεωρούσαμε θεό της θάλασσας. Δηλαδή ο Νείλος για τους Αιγυπτίους ήταν ότι ήταν για μας ο Ωκεανός δηλαδή ο γεννήτορας των έμβιων της γης. Η πλημύρα ήταν πολύ σημαντική για τις γεωργικές εργασίες της Αιγύπτου και για αυτό και η Εώα Επιτολή ήταν πολύ σημαντική για την ευημερία της χώρας. Έτσι λοιπόν ο Σείριος που η ανατολή του πριν από τον ήλιο σήμαινε και την «πλημμύρα» ενός ποταμού (φαλλικό σύμβολο) που το «σπέρμα» του γονιμοποιούσε τη γη (γη=μητρικό σύμβολο), το αστέρι αυτό θεωρήθηκε υπεύθυνο της «πλημμύρας» και λατρεύτηκε σαν μία από τις μεγαλύτερες θεότητες της Αιγύπτου. Μία φορά τον χρόνο ο Σείριος, περνάει μέσα από μία στενή στοά (όπως στο σχήμα) και φωτίζει στην αρχαιότερη πυραμίδα της Γκίζας το λεγόμενο Θάλαμο της Βασίλισσας. Σαν βασίλισσα φυσικά εννοείται η Ίσιδα. Ο Ωρίωνας, ο Γίγαντας της Ελληνικής μυθολογίας, το «ηλιακό παιδί» που «τυφλώθηκε» και έχασε την «θέαση - φώτιση» λόγο ερωτικού «εγκλήματος» (αλλά την απέκτησε πάλι), θα ευθυγραμμιστεί με τον βασιλικό θάλαμο που υποτίθεται είναι του Όσιρη. Στην Αιγυπτιακή θεολογία ο Όσιρις ήταν ο άντρας της Ίσιδος, ο οποίος όπως ο δικός μας Διόνυσος κομματιάστηκε με εντολή του αδελφού του Σετ αλλά η Ίσιδα με μαγικό τρόπο κατάφερε να ενώσει τα κομμάτια του και να τον αναστήσει (όπως έγινε και με τον Διόνυσο που επανήλθε στη ζωή από ένα του κομμάτι που ήταν ακατάστρεφτο, (τον φαλλό του)). Στην άλλη πλευρά της Πυραμίδας ευθυγραμμίζουν το φως τους αλλά δύο περίφημα αστέρια, η Μικρή Άρκτος με τον Πολικό αστέρα που φέγγει στο θάλαμο της Βασίλισσας και ο Άλφα του αστερισμού του Δράκοντα (φίδι) που λεγόταν και «τα φτερά του Δράκου» και έφεγγε τον θάλαμο του Βασιλιά. Πόλος σημαίνει κολώνα (φαλλικό σύμβολο) και αυτή είναι η δύναμη της βασίλισσας ενώ ο δράκος (ίδιο σύμβολο με το φίδι) είναι ο ερωτισμός στον άνθρωπο. Τα φτερά σε ένα φίδι ή δράκο σημαίνουν το Έργο.

«Το ιερογλυφικό που απεικονίζει τον Σείριο περιέχει τρία στοιχεία: έναν “φαλλικό” οβελίσκο που αντιπροσωπεύει τον Όσιρι, έναν θόλο που μοιάζει με μήτρα και αντιπροσωπεύει την Ίσιδα, και ένα αστέρι που αντιπροσωπεύει τον Ώρο». Τι είναι λοιπόν ο Σείριος παρατηρώντας το ιερογλυφικό του; Πολύ εύκολο να μαντέψει κανείς. Ο Σείριος είναι η «αγία οικογένεια», σε ένα. Τρία σε ένα θα λέγαμε σήμερα ή κάτι σαν το τριαδικό χριστιανικά δόγμα. Για αυτό και στον εσωτερισμό ο Σείριος ονομάζεται ο «ήλιος πίσω από το Ήλιο». Το σύμβολο του Ώρου, του παιδιού της Ίσιδος και του Όσιρι είναι η λεγόμενη πεντάλφα, ο Βιτρούβιος άνθρωπος του Ντα Βίντσι, το Πυριφλεγές αστέρι των Τεκτόνων ή το αστέρι της Αφροδίτης, σύμβολο του Έργου. Και στην μυθολογία λοιπόν μας ο Σείριος ήταν ένας σκύλος. Είχε όμως κάτι ιδιαίτερο από το γενικό συμβολισμό που έχουν όλοι οι άλλοι σκύλοι. Ο σκύλος του Ωρίωνα προκαλούσε μόνο ξηρασία (το Έργο) και δεν πλημμύριζε τον «ποταμό». Ο Ερμής συμβολίζει το σπέρμα. Το σπέρμα έχει δύο ιδιότητες. Είτε θα χύνεται στη μήτρα της γυναίκας (Γη) που θεωρείται τόπος κάτω από τη γη, δηλαδή ο Άδης, είτε εξασκώντας το Έργο το κρατάς εσωτερικά και το στέλνεις (συμβολικά) μέσω της φλέβας Ιχώρ στον εγκέφαλο για να αποκτήσεις την θέαση-φώτιση. Για αυτό ο Ερμής είναι ο μόνος θεός που έχει πρόσβαση και στον Όλυμπο (εγκέφαλος) αλλά και στον Άδη σαν ψυχοπομπός (ψυχή=σπέρμα). Ο Ερμής λοιπόν λεγόταν πως έχει διπλή φύση. Την φύση του Λύκου και την φύση του Κυνός, δηλαδή του σκύλου. Ο σκύλος λόγω της ερωτικής του συμπεριφοράς (κάνει έρωτα φανερά) έδωσε την έννοια της λέξης κυνικός (χωρίς ευπρέπεια, αγένεια και προπαντός αδιαντροπιά). Από την άλλη ο Λύκος από τον οποίο κατάγεται ο σκύλος είναι ακριβώς το αντίθετο του σκύλου. Ο Λύκος (όπως και το Περιστέρι) είναι ένα από τα λίγα ζώα που έχουν στη ζωή τους ένα μόνο ερωτικό σύντροφο. Ο Λύκος (από την ρίζα λυκ που σημαίνει κάτι φωτεινό πχ λύχνος λυκαυγές κτλ) ήταν το ζώο του Απόλλωνα (το περιστέρι της Αφροδίτης). Έτσι λοιπόν ο Σείριος του Ωρίωνα δεν ήταν σαν όλους τους άλλους «σκύλους» αλλά ήταν σκύλος της εγκράτειας και σαν συνεπακόλουθο σκύλος της ίασης. Συμπερασματικά ο σκύλος του Ασκληπιού είναι ο Σείριος. Συνεχίζεται με τις Σειρήνες

Τι σημαίνει όταν λέμε κάνω SEX

Λέμε κάνω σεξ. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Ξέρουμε όμως η ίδια η λέξη σεξ (sex) τι σημαίνει; Οι 99% από μας δεν ξέρουμε. Η λέξη sex είναι ο λατινικός αριθμός έξι (6, αγγλικά six). Γιατί όμως να λέμε τον σαρκικό έρωτα με το αριθμητικό έξι (6); Εδώ λοιπόν μπαίνουμε στα χωράφια των συμβόλων. Οι Λατίνοι συμβόλιζαν τον αριθμό έξι έτσι, VI. Το V ήταν ο αριθμός πέντε και το Ι ήταν το ένα. Το πέντε ήταν ο αριθμός της Αφροδίτης (Diana) και ταυτόχρονα θεωρείτο και σύμβολο της μήτρας. Πολύ σωστά λοιπόν το έθεσε και ο Νταν Μπράουν στο βιβλίο του (και στο φιλμ) Κώδικας Ντα Βίντσι, παρατηρώντας στον πίνακα, Μυστικός Δείπνος, τον Ιησού και την γυναικεία μορφή δίπλα που σχημάτιζαν V. Ο Ντα Βίντσι που ήταν μυημένος ήξερε πως ο μύστης σαν πρώτιστο καθήκον έχει την εύρεση της ιέρειας του. Το λατινικό πέντε (V) λοιπόν που σαν σχήμα είναι κάτι που μπορεί να περιέχει μέσα του κάτι άλλο (οτιδήποτε στον συμβολισμό μπορεί να περιέχει κάτι μέσα του, είναι σύμβολο της μήτρας πχ ποτήρι πιθάρι πηγή λίμνη κτλ). Το Ι από την άλλη όπως καταλαβαίνουμε είναι το αντρικό μόριο (Ιθύφαλλος). Παρόλο που στα λατινικά με το πέντε συμβόλιζαν την μήτρα και με το ένα τον φαλλό, το τρία (3) γεωμετρικά παρίστανε το άντρα αλλά και τη γυναίκα. Το Δ (τρίγωνο με την οξεία γωνία προς τα πάνω ήταν το αρσενικό και το τρίγωνο με την οξεία γωνία προς τα κάτω ⛛ ήταν το θήλυ. Το εξάγωνο λοιπόν, ή ένωση των δύο τριγώνων είναι η ένωση του σεξ, του έξι. Και στην Ελλάδα όμως το έξι από ανέκαθεν είχε την σημασία του σαρκικού έρωτα. Το αρχέγονο 6 στην Ελλάδα ήταν το δίγαμμα, το σημερινό λατινικό F. Γ στην αρχαία Ελλάδα ήταν το 3 γιατί οι πάνσοφοι πρόγονοι μας είχαν καθιερώσει γραφή με μαθηματική δομή. Τα γράμματα δηλαδή ήταν και αριθμοί. Έτσι τα δύο γάμμα, το ένα πάνω από το άλλο, ήταν το έξι. Κάποια στιγμή και για άγνωστο (τουλάχιστον σε μένα) λόγο το σύμβολο αυτό αντικαταστάθηκε από το τελικό (όπως λέμε σήμερα) σίγμα (ς). Κανείς βέβαια δεν σας έχει πει πως το σίγμα παριστάνει ένα φίδι όρθιο έτοιμο να επιτεθεί. Το σίγμα σαν άκουσμα είναι ο συριγμός, η φωνή του φιδιού. Έτσι λοιπόν το φίδι, το Ελληνικό έξι συμβολίζει την σεξουαλική ένωση και γενικά την ερωτική ενέργεια που έρχεται σαν λειτουργία στον άνθρωπο μερικά χρόνια αργότερα από τη γέννηση του. Το πιο διάσημο φίδι (σύμβολο) στα χρονικά, είναι το φίδι του παραδείσου. Φυσικά και αυτό είναι μια αντιγραφή από τον Ελληνικό παράδεισο, τον κήπο των Εσπερίδων. Εκεί σε αυτό τον κήπο υπήρχε το φίδι Λάδων που ήταν τυλιγμένο σε μία μηλιά και φύλαγε τα χρυσά μήλα της αθανασίας, τα μήλα που ορέγονταν να κόψουν να φάνε οι Εσπερίδες, μιξογενή πλάσματα με σώμα όρνιου και κεφάλι γυναίκας. Η μηλιά όμως, όπως και όλος ο κήπος ανήκαν στην Ήρα που τα παραχωρούσε στους αθάνατους. Αυτή η τροφή ήταν το Νέκταρ και η Αμβροσία των θεών και την έφερναν στον Όλυμπο μέσα από τις συμπληγάδες πέτρες τα περιστέρια της Αφροδίτης, οι Πλειάδες. Το φίδι του Ελληνικού παραδείσου λοιπόν φύλαγε την τροφή των θεών σε αντίθεση με το φίδι του Παράδεισου που όπως λέει η Παλαιά Διαθήκη πρότερα ήταν το «φρονιμότερο των ζώων του αγρού» (Γεν 3:1). Το πρότερα λοιπόν σε αντιστοιχία είναι η παιδική ηλικία. Αν ρωτήσεις 100 ανθρώπους τι δάγκωσε η Εύα του Παραδείσου, και οι 100 θα σου πούνε ένα μήλο. Και οι 100 είναι λάθος. Πουθενά στην ΠΔ δεν αναφέρει μήλο ή μηλιά. Στον Παράδεισο κατονομάζονται δύο δένδρα (για την ακρίβεια ξύλα), «το ξύλον της ζωής εν μέσω του παραδείσου και το ξύλον της γνώσεως του καλού και του κακού» (Γεν 2:9). Καταλαβαίνουμε λοιπόν, αφού όλοι ξέρουν για το μήλο που δάγκωσε η Εύα ότι γίνεται σύγχυση με τον Ελληνικό μύθο. Ξεκάθαρα λοιπόν θα πούμε: Με το φίδι του Παραδείσου μας παραδίδεται μια αλληγορία. Με τον ερωτισμό του φιδιού του Παραδείσου ο πρωτόπλαστος χάνει τον «Παράδεισο» που κατά τα φαινόμενα είναι η παιδική ηλικία (η απλή εξήγηση, γιατί υπάρχει και κάτι άλλο). Το ότι η πράξη που έκαναν οι πρωτόπλαστοι ήταν σεξ μας το δείχνει η συνέχεια στη Βίβλο. Αμέσως μετά την πράξη κατάλαβαν την γύμνια τους και σκέπασαν με φύλλα συκιάς τα γεννητικά τους όργανα. Το φίδι, είναι το διασημότερο σύμβολο του ερωτισμού. Το παρακάτω σύμβολο είναι τα δύο "τρίγωνα", το αντρικό και το γυναικείο σε ένωση, σε έξι ή σεξ. Το ίδιο σύμβολο λέγεται και άστρο του Δαυίδ και αποτυπώνεται στη σημαία του Ισραήλ

Τα "τοτέμ" των θεών

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον Χριστιανισμό αν δεν μελετήσει επισταμένα την αρχαιοελληνική θρησκεία. Όλα τα σύμβολα (μα όλα) του Χριστιανισμού προήλθαν από κει. Τολμώ να πω, πως αυτοί που ξέρουν τα σύμβολα δεν τολμούν να αναφέρουν πως ο χριστιανισμός έχει δόγματα. Το δόγμα είναι ένας ωραίος ελιγμός για να αποφύγει ο ιερέας να εξηγήσει τα μυστήρια. Παρακάτω θα δούμε τα «τοτέμ» των Ελλήνων «θεών» οι οποίοι δεν ήταν θεοί με την σημερινή έννοια αλλά «δυνάμεις» που μπορούσαν να φτάσουν (με ένα συγκεκριμένο τρόπο) οι άνθρωποι. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ζευς-Δίας. Ο Αετός. (σύμβολο και της Ρωμαϊκής-Βυζαντινής αυτοκρατορίας αλλά και της εκκλησίας μας). Ο Αετός συμβολίζει την ανώτερη νόηση, αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες «θέαση» (εξ ου και θεός) ή Φώτιση οι χριστιανοί. Η «θέαση» του Διός προήλθε όταν «γέννησε» από το κεφάλι του την θεά της σοφίας Αθηνά. Η αρχή για την απόκτηση της ανώτερης νόησης αρχίζει με την κατάποση (εγκράτεια) της Μήτιδος (Μήτις σημαίνει σοφή συμβουλή) που ήταν μια θεά του «νερού» (σπέρμα) και για αυτό ήξερε να παίρνει πολλές μορφές. Όταν λοιπόν ο Ζευς «κατάπιε» την Μήτιδα την Σοφή Συμβουλή (δηλαδή μυήθηκε στο Μέγα Έργο) που ήταν ήδη «έγκυος» από αυτόν με την Αθηνά (Ανώτερη Νόηση - Σοφία), ήρθε η ώρα της «γέννησης». Η «γέννηση» της ανώτερης νόησης ή φώτισης γίνεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Με την βοήθεια της δύναμης του θεού της «λάβας» (κατώτερος «θεός» λάβα=η αντρική ερωτική ενέργεια). Ο Ήφαιστος ή ο Προμηθέας (αυτός ήταν ο «θεός» της «λάβας» πριν τον Ήφαιστο) βοήθησαν στη γέννηση της Αθηνάς-ανώτερης νόησης με το σύμβολο τους το σφυρί, (σταυρός ταυ), άνοιξαν το κεφάλι του Δία για να βγει από μέσα η σοφία του θεού, η Αθηνά. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Αφροδίτη. Το Περιστέρι (το αγριοπερίστερο ή Τρυγόνι ή Πελεία). Η εκκλησία μας έχει υιοθετήσει το περιστέρι, το σύμβολο της Αφροδίτης σαν το Άγιο Πνεύμα, την μία πλευρά του ομοούσιου τριγώνου (Πατέρας Υιός και Άγιο Πνεύμα). Το πνεύμα του Θεού λέγεται και αλλιώς (στο χριστιανισμό πάντα) και Αγία Σοφία του Θεού, όπως ακριβώς και η εκκλησία στην Κωνσταντινούπολη. Δηλαδή έχει το ίδιο νόημα με την Αθηνά που σαν σοφία-φώτιση γεννήθηκε (άρα ομοούσιος) από το κεφάλι του Διός. Τι σήμαινε λοιπόν το περιστέρι και συγκεκριμένα το τρυγόνι που ήταν το «τοτέμ» της Αφροδίτης, δηλαδή η παρουσία του σήμαινε και παρουσία της θεάς; Η Πελεία, το τρυγόνι συμβόλιζε τον έρωτα που αντιπροσώπευε η θεά, τον έρωτα της Εγκράτειας. Το περιστέρι είναι ένα από τα λίγα πλάσματα που έχουν στη ζωή τους ένα και μοναδικό ερωτικό σύντροφο, όπως ένα και μοναδικό ερωτικό σύντροφο είχαν οι μύστες των μυστηρίων (ιερέας και ιέρεια). Οι ιέρειες της Δωδώνης λεγόντουσαν Πελειάδες δηλαδή τρυγόνες. Πελειάδες ή Πλειάδες (όπως και το σμήνος των άστρων) ήταν τα 7 περιστέρια που έφερναν από τον κήπο των Εσπερίδων περνώντας μέσα από τις «συγκρουόμενες πέτρες» (ο νοών νοείτω) την τροφή των θεών στον Όλυμπο. Τα χρυσά μήλα της αθανασίας. Αυτά ήταν το Νέκταρ και η Αμβροσία. Για την ιστορία από τα επτά περιστέρια μόνο τα έξι περνούσαν και έξι μόνο ανέβαιναν στον Όλυμπο. Το επτά είναι σύμβολο «κατακλυσμού». -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Αθηνά. Η Κουκουβάγια. Κανείς μέχρι τώρα δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί αυτό το νυχτόβιο πουλί το διάλεξαν σαν παρουσία (τοτέμ) της Αθηνάς. Αυτή η κουκουβάγια που λέγεται Αθηνά ΝΥΚΤΙΑ εικ.1 (της νύκτας (Athene noctua)), όπως και οι περισσότερες κουκουβάγιες (πάνω από 200 είδη) είναι ωφέλιμες και για τον άνθρωπο γιατί κυνηγούν τα τρωκτικά και ειδικά τους ποντικούς.

Οι άνθρωποι ωστόσο τις καταδιώκουν, ιδιαίτερα οι αγρότες, γιατί την αντιπαθούν. Θεωρούν αδικαιολόγητα ότι η παρουσία της και η κραυγή της είναι κακός οιωνός» (Petbirds). Θυμάμαι την γιαγιά μου όταν άκουγε την απόκοσμη κραυγή της κουκουβάγιας να λέει «κάποιος θα πεθάνει», ενώ ήταν κατάρα να πει κανείς «να σου κράξει κουκουβάγια στα κεραμίδια». Οι παλαιοί είχαν παρατηρήσει πως κάθε τι νυκτόβιο, ακόμη και το φυτό νυχτολούλουδο με αυτή τη μεθυστική του μυρωδιά, επειδή τα άνθη του ανοίγουν και μοσχοβολούν μόνο το βράδυ, τα θεωρούσαν γρουσούζικα. Τα φτερά της νυχτερίδας έχει δανειστεί ο άρχοντας του σκότους (Διάβολος) των χριστιανών. Με λίγα λόγια αυτό το «διαβολικό» πλάσμα της νύχτας δεν ταιριάζει στην περιγραφή της Αθηνάς που είναι η Θέαση των Ελλήνων ή αλλιώς η φώτιση των χριστιανών ή η Αγία του Θεού Σοφία που στην πραγματικότητα συμβολίζει το Φως. Το πιο πιθανόν η κουκουβάγια Αθηνά είναι να πήρε την ονομασία της μόνο και μόνο επειδή έχει μάτια στρογγυλά σαν μπάλα (αρχαιοελληνικά πάλλα) δηλαδή ήταν μία παλλάς, όπως ήταν και το όνομα της Αθηνάς. Η αλήθεια είναι αυτή: Αυτή η κουκουβάγια αυτή λέγεται ΑΘΗΝΑ Η ΝΥΚΤΙΑ. Δηλαδή είναι το αντίθετο της πραγματικής Αθηνάς.

Η πραγματική κουκουβάγια, η κουκουβάγια του φωτός λέγεται ΤΙΤΩ εικ. πάνω. Η Τιτώ ήταν η καινούργια ήμερα και τη λέγαν ακριβώς έτσι: Ημέρα, ή με την αρχαία λέξη Τιτώ, θηλυκό του Τιτάνος, που σήμαινε επίσης την ήμερα. «Η Ηώ (σ.σ. ή Τιτώ όπως ήταν το αρχικό της όνομα εικ. 3) ήταν καθημερινή πρόδρομος του Ήλιου στον οποίον και άνοιγε κάθε αυγή, με τα ρόδινα χέρια της, τη «Θύρα της Ανατολής». Έπειτα, στεφανοφορούνταν με άνθη που την εφοδίαζαν πτηνά και με πολύπτυχο πέπλο ανέβαινε στο τέθριππο άρμα της ρίχνοντας άνθη και με υδρίες σκορπούσε ροδόσταμο στη Γη («πρωινή δρόσος»), της οποίας οι σταγόνες άστραφταν ως αδάμαντες στις πρώτες ακτίνες του Ήλιου, που την ακολουθούσε». Την Πρωινή δρόσος ή Έρση (σ.σ. η αγαπημένη του Ερμή) την αποκαλούσαν και «γαμική δροσιά» (Κερένυι Μυθολογία των Ελλήνων). Η "υγρασία" χωρίς «βροχή» συμβολίζει την Εγκράτεια στον έρωτα. Για να εδραιώσουμε τα παραπάνω ότι δηλαδή η νυκτόβια κουκουβάγια Αθηνά είναι το αντίθετο της πραγματικής κουκουβάγιας της θεάς Αθηνάς που εκπροσωπεί την μέρα και το φως θα πούμε πως η Αθηνά μοιραζόταν με τον Απόλλωνα, τον θεό ήλιο, το ηλιακό σύμβολο κόκορα (και οι δύο το είχαν σαν δευτερεύων τοτέμ) για το λόγο πως ο κόκορας αναγγέλλει τον ερχομό του πρωινού ήλιου και της ημέρας.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Απόλλων ο λύκος. «Η ονομασία Λύκειος Απόλλων αναφέρεται σε τύπο γλυπτικής παράστασης η οποία αποδίδεται στον Πραξιτέλη κατά τον 4ο αιώνα π.Χ., και η οποία κατόπιν αναπαράχθηκε σε πολλά ελληνιστικά και ρωμαϊκά γλυπτά καθώς και σε αθηναϊκά νομίσματα του 1ου αιώνα π.Χ.. Η επωνυμία Λύκειος δεν σχετίζεται με την περιοχή της Λυκίας στη Μικρά Ασία, αλλά προκύπτει από την περιοχή Λύκειο στα ανατολικά της Αθήνας κατά την αρχαιότητα,[2] όπου το Ιερό του Λύκειου Απόλλωνα προϋπήρχε πριν την ίδρυση της σχολής του Αριστοτέλη στο ίδιο σημείο κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. με την ονομασία Λύκειο. Ο συγγραφέας του 2ου αιώνα μ.Χ. Λουκιανός αναφέρει πως ένα από τα γλυπτά με αυτή την παράσταση βρισκόταν εντός της ομώνυμης σχολής».Wiki

Και από το έργο αυτό δεν λείπει το ανοδικό φίδι (η Εγκράτεια στον έρωτα) όπως παραστάθηκε και στα έργα που παρίσταναν τον Ασκληπιό (λεγόταν και φίδι της ιάσεως). Το λύκειο οι τρεις τελευταίες τάξεις της μεσαίας εκπαίδευσης έχει πάρει το όνομα αυτό από το Λύκειο Απόλλωνα το «τοτέμ» του θεού του ήλιου. Το θαυμάσιο γλυπτό του Πραξιτέλη δείχνει ξεκάθαρα πως ο θεός Ήλιος απόκτησε την ηλιακή του λάμψη δλδ μέσω της βοήθεια του φιδιού (ανοδικός ερωτισμός). Η λέξη λύκη σημαίνει φως (αρχ. λεξ. Ματζέντα) εξ ου και οι λέξεις λυκόφως (σούρουπο) και λυκαυγές (χάραμα) αλλά και οι λέξεις λύχνος λυχνία κτλ προέρχονται από την ρίζα λυκ που σημαίνει φως.

Ο λύκος αν και άγριο σαρκοβόρο ζώο διαλέχτηκε για τοτέμ του Απόλλωνα για δύο λόγους. Ο ένας γιατί τα μάτια του φέγγουν στο σκοτάδι και δεύτερον γιατί όπως μπορείτε να εύκολα να διαπιστώσετε αν το ψάξετε, όπως και το περιστέρι είναι ζώο μονογαμικό σε αντίθεση με την εξέλιξη του είδους του τον σκύλο που αρέσκεται να κάνει έρωτα με πολλούς συντρόφους και μάλιστα δημοσίως χωρίς ντροπή. Εξ ου και η λέξη κυνικός που είχε την σημασία σκυλίσιος αναιδής (αρχ. λεξ. Ματζέντα). Στο βουνό Λύκαιο στην Αρκαδία που τότε οι Αρκάδες ονόμαζαν Όλυμπο στην πιο ψηλή του κορφή την Κρητέα (και όχι στην Κρήτη έλεγαν οι Αρκάδες) γεννήθηκε ο Δίας. Στους πρόποδες του Λυκαίου όπως έλεγε ο Παυσανίας υπήρχε η Λυκοσούρα η πρώτη πόλη όλου του κόσμου. Στο Λύκαιο υπήρχε ο βωμός του Λυκείου Διός με δύο κολόνες που είχε η κάθε μια από ένα χρυσό αετό που έβλεπαν την ανατολή και τη λάμψη τους μπορούσες να τις δει κανείς από τις Βάσες το ναό του Επικούρειου Απόλλωνα. Εκεί, ζώα και άνθρωποι δεν είχαν σκιά. Εξηγούμαστε για να καταλάβουμε αυτό τον συμβολισμό γιατί περί συμβολισμού πρόκειται. Το βασίλειο των σκιών όπως όλοι ξέρουμε ήταν ο Άδης. Δηλαδή η σκιά είναι ο ίδιος ο θάνατος και η αντίθεση το φως είναι η ζωή με την έννοια της «αθανασίας» (για την ακρίβεια θάνατος είναι η εκσπερμάτιση στη μήτρα ενώ αθανασία είναι η κατάβαση στον «Άδη» (μήτρα) και η ανάβαση στον πάνω κόσμο χωρίς να συμβεί «θάνατος»). Με λίγα λόγια οι ιερείς και οι ιέρειες του ναού εξασκούσαν το Μέγα Έργο την Εγκράτεια. Το ίδιο μοτίβο με άλλα λόγια λεγόταν και για το ιερό νησί του Απόλλωνα την Δήλο. Στο ιερό νησί απαγορευόταν να πεθάνει κανείς και οι νεκροί τους θάβονταν στο διπλανό νησί στη Ρήνεια. ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Άρης-ο Κάπρος δλδ Αγριογούρουνο. Όπου βλέπουμε στην Ελληνική μυθολογία τον κάπρο αυτό σημαίνει παρουσία της καταστροφικής δύναμης που λέγεται Άρης. Ο Ηρακλής στον τέταρτο άθλο έπρεπε να αιχμαλωτίσει (όχι να σκοτώσει) και να της αφαιρέσει το «κακό», τους χαυλιόδοντες, αυτούς που κάνουν το θύμα του να «ματώσει». Έτσι ο ήρωας πήγε ζωντανό το κτήνος στον Ευρυσθέα και αφού του έβγαλε τους χαυλιόδοντες τους έστειλε σαν ανάθημα στον ναό του Απόλλωνα της Κύμης. Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα γέλια (νευρικό γέλιο) από τις γελοιότητες που γράφουν κάποιοι που δεν έχουν ιδέα για τι λέει ο μύθος. Είναι κατάντια. «Είναι η αλληγορία της οργής της θεάς των δασών Άρτεμης για όσους τα καταστρέφουν. Ο Ηρακλής είναι η προσπάθεια του πολιτισμού να περιορίσει τις καταστροφές των χειμάρρων ποταμών με υδραυλικά έργα (Ερύμανθος, Βιστονίδα, Κωπαΐδα, Τέμπη, Λέρνη, Καλυδωνία, Στυμφαλία, Στρυμόνας κ.τ.λ). Ο Ερυμάνθιος Κάπρος είναι ο ορμητικός ποταμός Ερύμανθος που, όταν κατεβάζει και ξεχειλίζει, προκαλεί μεγάλες πλημμύρες και καταστροφές. Ο «Ηρακλής» όμως, φτιάχνοντας έργα (δέση), τον καθιστά χρήσιμο και αρδεύσιμο». WIKI Γελοίο ξεχάστε το. Οι άνθρωποι δυστυχώς δεν έχουν ιδέα από αλληγορίες. Ο κάπρος είναι ο Άρης που στο συμβολισμό είναι ο θεός, δλδ η δύναμη του φαλλού της εκσπερμάτισης. Ο πόλεμος είναι ο έρωτας και ο «Άρης» είναι η δύναμη που αρέσκεται να «σκοτώνει» στον «πόλεμο» σε αντίθεση με την «πολεμική» αδελφή του Αθηνά που δεν «σκοτώνει» στον πόλεμο αλλά βοηθά τους ήρωες (μύστες). Προσέξτε πόσο αριστοτεχνικά στήνει το μύθο ο μυθοπλάστης. Υπάρχει ο ορμητικός «ποταμός» δηλαδή ο φαλλός, που περνά μέσα από το φαράγγι της Φολόης (ότι μπορεί να περιέχει κάτι συμβολικά είναι μια μήτρα). Εκεί στη θέση Αντρώνι ο Ηρακλής έστησε παγίδα με δίχτυ για να πιάσει «ζωντανό» τον κάπρο, γιατί; Ο θάνατος σημαίνει εκσπερμάτιση και ο ήρωας (μύστης) δεν το θέλει αυτό. Θέλει «ζωντανή» τη δύναμη του Άρη χωρίς όμως τα «δόντια» του που σε κάνουν να «ματώνεις». Ο ήρωας θέλει την εγκράτεια. Εκεί λοιπόν που το ποτάμι συναντά το φαράγγι εκεί μέσα ο ήρωας αιχμαλωτίζει την δύναμη του Άρη. Γιατί όμως αγριογούρουνο. Είναι προφανές πως θα πρέπει να ήταν τα πράγματα. Το γουρούνι λεγόταν στην αρχαιοελληνική Δέλφαξ. Η ρίζα δελφ δηλώνει την μήτρα. Α-δελφ-ος/η είναι αυτός που έχει μοιραστεί την ίδια μήτρα. Το γουρούνι λοιπόν που κυλιέται στην «λάσπη» (εκσπερμάτιση) είναι η μήτρα του «κακού». Από αυτή την αλληγορία (παρανόηση της) οι μουσουλμάνοι και οι εβραίοι δεν τρώνε το γουρούνι. Αντίθετα το Δέλφ-ινι το θηλαστικό της θάλασσας που ζει πάνω από το νερό (σπέρμα) είναι σαν σύμβολο η μήτρα του Έργου. Ο ιερός τόπος των Δελφών είναι η ιερή μήτρα του Απόλλωνα. Γουρούνια έπεσαν στο χάσμα της γης μαζί με την Περσεφόνη, έπεσαν μαζί της στον Άδη όταν η θεά του κάτω κόσμου είχε κόψει το λουλούδι Νάρκισσο (άλλη ονομασία του φαλλού, αρχαιοελληνικό λεξ. Ματζέντα). Αφού λοιπόν η μήτρα της «λάσπης» είναι το γουρούνι το αρσενικό αγριογούρουνο, ο κάπρος, είναι ο φαλλός της εκσπερμάτισης. Και αυτό το ζώο είναι το τοτέμ του Άρη.

Η δύναμη του Άρη μετά την αφαίρεση των δοντιών και την ύψωση της στους ώμους έχει αλλάξει. Έγινε «ανοδική δύναμη», ένας συνηθισμένος συμβολισμός που αναδείχτηκε από τον Ορφέα με ένα άλλο ζώο (ήδη εξημερωμένο), τον αμνό. Σαν αμνοφόρος παρουσιάστηκε και ο Ιησούς. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Συνεχίζουμε τα τοτέμ των θεών με τον σκύλο του Ηφαίστου. "Άρμα. Ο ανθρώπινος σωματικός φορέας, με το άλογο σαν ηλιακό, πνευματικό φορέα... Περιστέρια σύρουν το άρμα της Αφροδίτης· ελάφια της Άρτεμης· παγώνια της Ήρας· σκυλιά του Ηφαίστου· αετοί του Δία· κατσίκια ή λεοπαρδάλεις του Διονύσου και του Έρωτα· και μαύρα άλογα το άρμα του Πλούτωνα". (Λεξ. Συμβόλων Κούπερ) Ήφαιστος - Σκύλος. Ο σωματικός φορέας λοιπόν της δύναμης που λέγεται Ήφαιστος είναι σκυλίσιος. Φυσικά και η δύναμη αυτή του «βουνού» (φαλλός) που χύνει λάβα δεν είναι αρεστός στον Όλυμπο και για αυτό η Ήρα μετά από μία κακή εγκυμοσύνη τον πέταξε κάτω από το βουνό στη θάλασσα («νερό») που είναι το στοιχείο που προκαλεί η «φωτιά» του άνδρα. Ο Ήφαιστος ήταν φανερά χωλός (κουτσός) και νάνος. Φυσικά και είναι και αυτό κάτι συμβολικό. Το πόδι, αντρικό ή γυναικείο είναι το αντίστοιχο γενετικό όργανο. «Έξοδος 1:5. Και πάσαι αι ψυχαί αι εξελθούσαι εκ του μηρού του Ιακώβ ήσαν ψυχαί εβδομήκοντα ο δε Ιωσήφ ήτο ήδη εν Αιγύπτω». Δηλαδή : «και όλες οι ψυχές που βγήκαν από τον μηρό του Ιακώβ (είναι ξεκάθαρο ότι εννοεί τα παιδιά του αφού πιο πάνω στο κείμενο λέει και τα ονόματα) ήταν εβδομήντα ψυχές ο δε Ιωσήφ βρισκόταν ήδη στην Αίγυπτο». Σε μια παραλλαγή της γέννησης του Ηφαίστου όταν η Ήρα τον γεννά από τον μηρό της. Η ίδια η μυθολογία μας λέει πως το πόδι είναι σύμβολο των γεννητικών οργάνων. Έτσι λοιπόν Ήφαιστος είναι κουτσός γιατί το πρόβλημα του είναι η «λάβα» που χύνει στη «γη» (γυναίκα). Είναι όμως και κυνικός και για αυτό το «άρμα» (τον σωματικό του φορέα) τον σέρνει η συμπεριφορά του σκύλου που μπορεί να συνουσιαστεί παντού δημόσια. «Αλχ.: Ο σκύλος, μαζί με το λύκο, είναι η δυαδική φύση του Ερμή, του φιλοσοφικού υδραργύρου, του νου». Λεξ. Συμβόλων Κούπερ. Ο Ερμής που συμβολίζει το σπέρμα, μας λέει το λεξικό συμβόλων ότι έχει δυαδική φύση. Μπορεί να είναι ο ηλιακός λύκος, που είδαμε πως είναι το ζώο που σέρνει το «άρμα» του Απόλλωνα, αλλά και σκύλος του Ηφαίστου (σεληνιακός της «υγρασίας»). Ο Ερμής είναι ο μόνος «θεός» που μπορεί να κατέβει στον «Άδη» αλλά και να κατοικίσει στον Όλυμπο. Η σκυλίσια δύναμη του Ερμή συνοδεύει τις ψυχές (σπέρμα) στον «κάτω κόσμο» (μήτρα) για αυτό και λέγεται και ψυχοπομπός (συνοδός ψυχών), ενώ η φύση του σαν αυτή του λύκου Απόλλωνα (η εγκράτεια) είναι αυτή που τον ανεβάζει στο «βουνό». Το ίδιο όμως συμβαίνει και με τον Ήφαιστο. Όταν η δύναμη του Ηφαίστου τιθασεύεται ο «θεός» μπορεί να κάνει «χρυσά τεχνουργήματα» που είναι περιζήτητα και ανεβαίνουν στον Όλυμπο. Έτσι και ο «σκύλος» που θα τιθασευτεί από το αφεντικό του θα μπορεί να γίνει «φορέας ίασης». Το "φίδι" ο "σκύλος" ήταν τα "ζώα" της ίασης του Ασκληπιού. Πολύ σημαντικό να ξέρουμε πως και ο Διόνυσος που τον θεωρούσαν διάδοχο του Διός και που και αυτός δεν ήταν στον Όλυμπο, είχε πρόβλημα με το "πόδι" του. Κάτι το οποίο δεν σας έχει πει μέχρι τώρα κανένας, Νύσος σημαίνει κουτσός (αρχ. ετ. λεξ. Ματζέντα). Ο Διόνυσος δηλαδή ήταν ένας Κουτσός Δίας. Είναι ένας Διάδοχος (μύστης) που δεν έχει ολοκληρώσει το έργο. Ο Διόνυσος παρουσιάζεται κάποιες φορές να έχει τα πόδια του Πάνα δηλαδή σαν τραγοπόδαρος. Το "περπάτημα" δηλαδή δεν θα ήταν ανθρώπινο αλλά κάτι σαν του κουτσού. --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Ήρα το παγώνι. Η επαγρύπνηση της Ιέρειας του μύστη. «Όταν αντιληφθεί πως υπάρχει στα πέριξ κάποιο αρπακτικό, σημαίνει άμεσα συναγερμό και έτσι ειδοποιεί όλα τα ζώα της περιοχής για τον κίνδυνο αυτόν». «Είναι άριστοι κυνηγοί φιδιών». Προειδοποιούν πως έρχεται «βροχή». Τις περιόδους της βροχής τα παγώνια ζευγαρώνουν

Αυτό όμως που είναι το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό του είναι τα «μάτια» που υπάρχουν στην ουρά τους. «Τα 100 μάτια του μυθικού πλάσματος Άργου». Το πλάσμα αυτό αρχικά ήταν πτηνό του θεού Πάνα, ο οποίος στη συνέχεια το δώρισε στην θεά Ήρα. Κατά τον μύθο, ο υπηρέτης της Ήρας, Άργος ο Πανόπτης, ήταν ένα πλάσμα με εκατό μάτια. Όταν κοιμόταν μόνο τα 50 μάτια έκλειναν ενώ τα άλλα 50 ήταν ξύπνια. Έτσι όταν η Ήρα κατάλαβε πως ο Δίας την ποθούσε έβαλε τον Άργο να παρακολουθεί νύχτα μέρα την Ιώ ώστε να παρεμποδιστεί κάθε συνεύρεσή τους. Μετά τη δολοφονία του Άργου από τον Ερμή, η Ήρα σκόρπισε τα μάτια του αγαπημένου της υπηρέτη στο πτέρωμα του παγωνιού και προέκυψε αυτό το μοναδικό μοτίβο της ουράς του. Αυτή είναι λοιπόν η σημασία του πτηνού που «σέρνει το άρμα» της Ήρας. Η επαγρύπνηση της Ιέρειας στην τέλεση του Έργου. Γιατί αυτό ήταν η Ήρα η Ιέρεια του Έργου και για το λόγο αυτό δεν μπορούσε να έχει παιδιά από τον Μύστη της (Δίας). Τα παιδιά του Δία ήταν παράγωγα του Έργου. Αυτό που δεν θα σας πει κανείς είναι πως η Ιώ, όσο και αυτό να σας φαίνεται παράξενο, είναι η ίδια η Ήρα σε άλλη μορφή. Πρώτα απ’ όλα και η Ήρα αλλά και η Ιώ παρουσιάζονταν σαν αγελάδες. Το πιο σημαντικό όμως που μας λέει η μυθολογία είναι πως η Ιώ ήταν ιέρεια της Ήρας και αυτό στο συμβολισμό, πάντα σημαίνει πως είναι η ίδια η θεά. Ο Πανόπτης Άργος είναι η παρουσία του «επόπτη της Εγκράτειας» και ο Οίστρος (η αλογόμυγα που έστειλε η Ήρα μετά την δολοφονία του Άργου) είναι ο οίστρος (η ερωτική μανία) της Ιέρειας που θα πρέπει να συγκρατήσει στο Έργο.

Τι είναι ο Νάρκισσος

Καμιά φορά λέμε ή κάνουμε πράγματα που πηγάζουν από την σοφία των προγόνων. Για διάφορους όμως λόγους έχουμε ξεχάσει είτε την πραγματική τους έννοια είτε το βαθύτερο μήνυμα τους. Σήμερα το μάτι μου έπεσε σε ένα άρθρο που έλεγε για τους Νάρκισσους, τους χειριστικούς αυτούς ανθρώπους και πως μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε. Στο βιβλίο μας Magnum Opus Το Μέγα Έργο αναφέραμε το μύθο του νάρκισσου καθώς και την σημασία του. Θα προσπαθήσω με λίγα λόγια από δω, να σας δώσω το νόημα του μύθου. Ο νάρκισσος είναι ένα λουλούδι που έχει έξι άσπρα πέταλα και αυτό έχει την σημασία του. Γιατί; Το έξι στο συμβολισμό υπονοεί το σεξ. Η λέξη σεξ (sex) είναι η λατινική ονομασία του αριθμού έξι (VI). Και εδώ στην Ελλάδα ο αρχαίος αριθμός έξι (όπως και στην αρχαία Ιταλία) σήμαινε σεξ δηλαδή έρωτα. Αρχικά συμβολίστηκε με δύο γάμμα ενωμένα δηλαδή το δίγαμμα το σημερινό λατινικό F, και αργότερα με το τελικό σίγμα (s) που παρίστανε ένα όρθιο φίδι έτοιμο να επιτεθεί. Το πρόφεραν σίγμα από το συριγμό που κάνει το φίδι. Το φίδι είναι ένα παγκόσμιο σύμβολο του ερωτισμού που έρχεται σαν ικανότητα στον άνθρωπο αργότερα από την γέννηση του όπως έγινε και στο μύθο των πρωτόπλαστων στον παράδεισο που τους έπεισε να δοκιμάσουν τον απαγορευμένο καρπό που είχε σαν συνέπεια να καταλάβουν την γύμνια τους και να εκδιωχθούν από κει. Πάμε λοιπόν μετά από αυτή την απαραίτητη εισαγωγή να μιλήσουμε για τον νάρκισσο. Το λουλούδι αυτό πρωταγωνιστεί σε μία άλλη «εκδίωξη». Την αρπαγή της Περσεφόνης και την κατάβαση της παρθένας Κόρης (έτσι ονομάζεται η κόρη της Δήμητρας). Να πως έχει ο μύθος (από την Μυθολογία των Ελλήνων του Κ. Κερένυι). «Το κορίτσι έπαιζε με τις κόρες του Ωκεανού και μάζευε λουλούδια στ’ ανθόσπαρτο λιβάδι: τριαντάφυλλα και κρόκους, μενεξέδες, κρίνους και υάκινθους. Παρά λίγο θα είχε κόψει το νάρκισσο, ένα αστραφτερό θαύμα που η θεά Γαία έκαμε να φυτρώσει από πονηριά για χάρη του θεού του κάτω κόσμου, για να ξεπλανέψει το κορίτσι με το μπουμπουκένιο πρόσωπο. Όλοι, θεοί και άνθρωποι, θαύμαζαν βλέποντας το λουλούδι. Από τη ρίζα ξεπετάγονταν εκατό άνθη, γλυκό άρωμα απλωνόταν, και γελούσε ο ουρανός, η γη και τ’ αρμυρό κύμα της θάλασσας. Κατάπληκτο το κορίτσι έπιανε με τα δυό του χέρια εκείνο το μοναδικό λουλούδι σαν να ’ταν ένα παιχνίδι κι ένας θησαυρός. Η γη άνοιξε. Ένα χάος γίνηκε στο Νύσιον πεδίον. Ο κύριος του κάτω κόσμου, ο γιός του Κρόνου, ο θεός με τα πολλά ονόματα ξεπετάχτηκε πάνω μ’ αθάνατα άλογα. Σήκωσε στο χρυσό του άρμα το κορίτσι που αντιστεκόταν και το απήγαγε μέσα στα παραπονεμένα κλάματα του». Αν θα δούμε το αρχαιοελληνικό ετυμολογικό λεξικό (Ματζέντα) την λέξη νάρκισσος εκτός από το λουλούδι οι αρχαίοι μας πρόγονοι εννοούσαν και τη λέξη γονή. Η λέξη γονή (παραγ. γονιός) ήταν η κοινή ονομασία των γεννητικών οργάνων (αντρικού και γυναικείου). Τι περιγράφει λοιπόν ο μύθος; Την πρώτη φορά που κάνει έρωτα μια παρθένα. Και κάτι ακόμα. Στην "αρπαγή" της Κόρης ήταν η μοναδική φορά που ο Άδης επισκέφτηκε την επιφάνεια της γης.

Άγιος Γεώργιος και η Δρακοκτονία

"Το πλέον υμνηθέν θαύμά του είναι η Δρακοκτονία, που όμως ως μύθος προϋπήρχε." Το "θαύμα" αυτό αποδίδεται στην επιβίωση ενός πανάρχαιου εθίμου, της προσφοράς ανθρωποθυσιών στους "δαίμονες" (όχι με την σημερινή έννοια αλλά με την αρχαία που ήταν μία δευτερεύουσα - κατώτερη θεότητα πχ ο Έρωτας ήταν δαίμονας), που καραδοκούσαν στις πηγές των υδάτων." Στην θρησκεία (οποιαδήποτε) όπου διαβάζεις για θαύμα υπάρχει αλληγορία. Το ίδιο συμβαίνει και με το συμβολισμό στη μυθολογία. Η "πηγή" (μαζί με την σπηλιά) είναι ένα από τα πιο γνωστά σύμβολα της "ζωοδόχου πηγής", της "πηγής" από όπου προέρχεται κάθε άνθρωπος, η γυναικεία "πηγή". Ο Δράκος σαν συμβολισμός έχει την ίδια έννοια, είναι το ίδιο σύμβολο με το φίδι. Το φίδι είναι ο ερωτισμός στον άνθρωπο που έρχεται αργότερα από την γέννηση. Ο Δράκος είναι η άγρια μορφή του ερωτισμού, η λαγνεία, που θα πρέπει να "θανατωθεί" για να έρθει η εγκάτεια που θα οδηγήσει στην φώτιση (ένωση του μεταιχμιακού με τον νεοεγκέφαλο). Στην αρχική του μορφή ο μύθος (βλέπε Κάδμος στην εγκαθίδρυση της Θήβας αλλά και το φίδι της Αίας με τον Ιάσωνα) ο ήρωας (Κάδμος) θα πρέπει να "σκοτώσει" το φίδι με "πέτρα" (πέτρα = ορθός φαλλός = εγκράτεια στον έρωτα) στην Άρεια πηγή. Ο Άρης ακόμη και σήμερα (στην αστρολογία) έχει σαν σύμβολο φαλλό σε στύση ♂ (https://studyingastrology.com/symbola-planiton/). Επειδή ο ερωτισμός στον άνθρωπο δεν "σκοτώνεται" αλλά μόνο τιθασεύεται οι αρχέγονοι μύθοι δεν σκότωναν τα "θηρία". Γινόταν αυτό που έγινε στο γάμο του Κάδμου με της Αρμονίας (κόρη του Αρη ♂ και της Αφροδίτης ♀ ) Το γαμήλιο "άρμα" (συμβολο των γεννητικών οργάνων) έσερναν άγρια και ήρεμα "ζώα" μαζί ή όπως έγινε στο μύθο του Ηρακλή με το λιοντάρι της Νεμέας ο ήρωας σκοτώνει το "θηρίο" αλλά τυλίγεται με την προβιά του που πλέον δεν μπορει να τον "βλάψει" αλλά αντίθετα τον προστατεύει κιόλας. Σεβασμός στην αρχαία και την νέα Ελληνική θρησκεία. Οι μύθοι δεν είναι παραμυθάκια, κρύβουν σοφία.

MAGNUM OPUS ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΡΓΟ (ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ)