Άγιος Χριστόφορος ο Κυνοκέφαλος.

Με αφορμή αυτό που συνέβη στην εθνική πινακοθήκη γράφω κάποια πράγματα για το τι πραγματικά σημαίνει αυτός ο Άγιος. Κατά τα άλλα κανείς δε μπορεί να προσβάλει βάναυσα τα πιστεύω ενός λαού και ειδικά στο όνομα της «τέχνης». Δεν έχουν δικαιώματα μόνο οι ομοφυλόφιλοι όπως ο «καλλιτέχνης» που στο κάτω κάτω είναι μειοψηφία αλλά και το πλήθος των πιστών, η πλειοψηφία. Δεν φταίει όμως μόνο αυτός αλλά και η woke agenda που προωθούν οι παρατρεχάμενοι των εκάστοτε κυβερνητών. Όπως πολλές φορές έχουμε πει, και από εδώ, για να καταλάβεις τον χριστιανισμό θα πρέπει να μελετήσεις πρώτα την αρχαία Ελληνική θρησκεία (δεν ήταν θρησκεία όπως το εννοούμε τώρα). Αυτοί που τη μελέτησαν έλαμψαν όπως οι τρεις ιεράρχες παλιά, και ο πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός στις μέρες μας. Ποιος ήταν λοιπόν ο Άγιος Χριστόφορος ο Κυνοκέφαλος ή Ρέπροβος και γιατί να τον παριστάνουν με κεφάλι σκύλου (κάποιοι); Κατ’ αρχήν θα πρέπει να πούμε πως η παράδοση λέει πως έζησε και μαρτύρησε στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.). άρα δεν είναι σύγχρονος με τον Ιησού και η εικόνα που τον δείχνει να έχει τον μικρό Ιησού στους ώμους περνώντας κατά την παράδοση ένα ποτάμι είναι συμβολική. Ας εξηγήσουμε λοιπόν πρώτα αυτό το σύμβολο για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό. Θα πρέπει ακόμη να πούμε πως η δράση του Αγίου ήταν στη Ρώμη, ή τουλάχιστον σε ρωμαϊκό περιβάλλον αφού «λέγεται ότι η αφορμή για τον αποκεφαλισμό του (το έτος 250 μ.Χ.) ήταν η μεταστροφή στον χριστιανισμό από το κήρυγμά του, δύο γυναικών ελευθέρων ηθών, της Καλλίνικης και της Ακυλίνας, αλλά και Ρωμαίων στρατιωτών». Εδώ σε αυτό το μύθο (γιατί περί μύθου και συμβολισμού πρόκειται) υπάρχουν δύο πολύ μεγάλα σύμβολα της Ελληνορωμαϊκής «θρησκείας». Η ύψωση κάποιου συμβόλου στους ώμους, όπως το έδειχναν οι βουφόροι ή οι αμνοφόροι (όπως απεικονίστηκε και ο Ιησούς με πρότυπο τον Ορφέα) ή η ύψωση της Ήρας στους ώμους του «μονοσάνδαλου» Ιάσωνα (κάποιος που φέρνει τη θεραπεία, o θεραπευτής) είναι και στις δύο περιπτώσεις όπως και στην περίπτωση του Άγιου Χριστόφορου σύμβολο της θέασης (η φώτιση). Τα μικρά και άκακα ζώα που σηκώνουν στους ώμους οι μύστες είναι σύμβολα της υποτιθέμενης άφιξης της εγκράτειας στον εγκέφαλο κάτι που ενεργοποιεί την φώτιση. Το ποτάμι ή ο ξεροπόταμος που γίνεται βίαιος και επικίνδυνος μετά από μια ξαφνική μπόρα (όπως ήταν ο Άναυρος που πέρασε ο Ιάσων στο Βόλο με την Ήρα στη πλάτη) είναι η λαγνεία του φαλλού (το ποτάμι) που πρέπει να ξεπεράσει ο μύστης για να φτάσει στην φώτιση, τη θέαση που έλεγαν οι Έλληνες. Οι Ρωμαίοι για το ίδιο σύμβολο τον ποταμό είχαν δώσει ένα σχεδόν ίδιο μύθο με πρωταγωνιστή τον αρχιερέα του δωδεκάθεου τον ποντίφικα (ναι ο ποντίφιξ ήταν αρχιερέας του δωδεκάθεου στη Ρώμη και τον τίτλο κληρονόμησε ο αρχιερέας των καθολικών χριστιανών – για αυτούς που δεν πιστεύουν την στενή σχέση δωδεκάθεου και του χριστιανισμού). Στο λεξικό Σουίδα (Suidae lexicon) διαβάζουμε για την λέξη: «ποντίφηξ, ο μέγας παρά Ρωμαίοις ιερεύς, ον Νομάς ο Ρωμαίων νομοθέτης κατέζησεν, ηνίκα βιαίω ρεύματι φερόμενος ο Θύβρις το πρεσβύτατον ζεύγμα ελάμβανεν, ευχάς γαρ έτος προς τω ποταμώ μειλικτήριες ποιησάμενος μη διαξήναι την γέφυραν, έπεισε τον ποταμόν ησύχη και ευτάκτος ανασχέσθαι τε ζεύγματος, και τας λεγομένας ποντίφικας και φλαμίνιας τοις ιερεύσιν επέζησε». Το κείμενο σε ελεύθερη μετάφραση λέει τα εξής: Ο Ποντίφικας είναι ο μέγας ιερέας για τους Ρωμαίους, ο μεγαλύτερος νομοθέτης που έζησε. Κάποτε στην ετήσια θυσία εξιλασμού του Θύβρη (ο ποταμός Τίβερης) το ισχυρό ρεύμα του οποίου θα έπαιρνε στο διάβα του την αρχαιότερη γέφυρα, έπεισε τον ποταμό να ησυχάσει και να κρατήσει ψηλά την γέφυρα. Υπερίσχυε των ιερέων και των ιερειών (φλαμίνιες ή φλαμινίκες κατά το λεξικό Ματζέντα) της Ρώμης. Με λίγα λόγια η δύναμη του ποντίφικα κατεύνασε την δύναμη «ποταμού» δηλαδή την λαγνεία φαλλού. Το ίδιο έδειξε και ο χριστιανός μυθογράφος (ήταν μύθος πως ο Άγιος Χριστόφορος μετέφερε στους ώμους του το μικρό Χριστό αφού δεν ήταν σύγχρονος του) δηλαδή ο Άγιος πήρε στους ώμους τον «αμνό» για να περάσει το «ποτάμι». Όσο αναφορά τον κυνοκέφαλο Άγιο Χριστόφορο. Λέγεται πως ο Άγιος ήταν βαρβαρικής καταγωγής από την μυθική χώρα ανθρωποφάγων κυνοκεφάλων. «Αναφορές κυνοκέφαλων φυλών μπορούν επίσης να εντοπιστούν στην ελληνική αρχαιότητα. Τον πέμπτο αιώνα π.Χ., ο Έλληνας ιατρός Κτησίας, στα Ινδικά του, έγραψε μια αναλυτική αναφορά για την ύπαρξη κυνοκέφαλων στην Ινδία. Ομοίως, ο Έλληνας ταξιδιώτης Μεγασθένης ισχυριζόταν ότι γνώριζε για κυνοκέφαλους ανθρώπους στην Ινδία που ζούσαν στα βουνά, επικοινωνούσαν με το γαύγισμα, φορούσαν τα δέρματα άγριων ζώων και ζούσαν με το κυνήγι. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ισχυρισμούς από τους αρχαίους Λίβυους ότι τέτοιου είδους πλάσματα κατοικούσαν στα ανατολικά των εδαφών τους, καθώς και ακέφαλοι άνθρωποι και διάφορες άλλες παρατυπίες. Η καλύτερη εκτίμηση για τον τόπο όπου έλαβε χώρα η μάχη μεταξύ των Αργοναυτών και των Κυνοκέφαλων είναι η σημερινή Βόρεια Σερβία ή η Νότια Ουγγαρία». Wikipedia Φυσικά και πρόκειται για μύθους που σήμερα κανείς δεν πιστεύει. Οι μύθοι όμως έχουν τη σημασία τους και πρόκειται βέβαια για συμβολισμούς. Ο σκύλος σαν συμβολισμός έχει διπλή έννοια. Είναι ένα ζώο που όταν είναι αδέσποτο συνευρίσκεται δημόσια αυτό το κάνει σύμβολο λαγνείας και ξεδιαντροπιάς. Ένας εξημερωμένος σπιτικός σκύλος όμως σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ένα από τα ζώα σύμβολα του Ασκληπιού, τα «ζώα της ίασης», ήταν και ο σκύλος. Τα άλλα το φίδι και η Αίγα (η κατσίκα) όλα σύμβολα του γήινου ερωτισμού του ανθρώπου. Προφανώς λοιπόν και η παράσταση του σαν κυνοκέφαλος θα έχει να κάνει με τη διδαχή του στις πόρνες και στους στρατιώτες που θα σύχναζαν με τις πόρνες. Δεν μπορεί να μην έχει σχέση με αυτό αφού, όπως λέγεται στις δέκα αράδες που περιγράφουν τη ζωή του, ο αποκεφαλισμός του έχει να κάνει με την διδαχή του χριστιανισμού σε αυτή την κάστα ανθρώπων. Ο Άγιος Χριστόφορος λοιπόν είναι και αυτός ένα από τα πολλά παραδείγματα πως η ελληνορωμαϊκή «θρησκεία» ήταν το πρώτο σκαλοπάτι που πάτησε πάνω του ο χριστιανισμός.