Η Σπηλιά

Ο άξονας έχει δύο πόλους γιαυτό και η σπήλια και το βουνό είναι όπως είδαμε αξονικά και πολικά σύμβολα δηλαδή φαλλός και μήτρα. Είναι τα πιο διάσημα σύμβολα γιατί σε πάρα πολλούς μύθους πρωταγωνιστούν. Έτσι γίνεται και με την γέννηση του Ερμή. Ο Θεός που συμβολίζει το σπέρμα γεννιέται φυσικά μέσα σε μία σπήλιά, που αλλού θα ήταν το πρέπον. Ο Ερμής με την γέννηση του έρχεται για άλλη μια φορά να μας πει πως αυτή η γέννηση θα κλέψει από την παραγωγή μιας άλλης δύναμης, μίας δύναμης που είναι υπεράνω όλων, του Απόλλωνα ήλιου. Όταν κάποιοι διαβάσουν πως ο Ερμής ήταν προστάτης των κλεφτών φυσικά και θα απορούσαν. Όπως έγινε και με την Δία και τον οινοχόο του Γανυμήδη, που τον κατηγόρησαν για ομοφυλοφιλία έτσι και εδώ ο πρόθυμος κατήγορος μπορεί εύκολα να πει: μα καλά η κλεψιά είναι αρεστή σε Θεό; Τίποτα στον μύθο δεν είναι αυτό που φαίνεται και η γέννηση του «κλέφτη» γίνεται για να δοθεί έμφαση πως όταν έρχεται το σπέρμα στη σπηλιά θα κλέψει από την λάμψη του εγκεφάλου. Η κλεψιά ουσιαστικά ήταν το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός μετά την γέννηση του αφού η μελωδία, η ωδή, το τραγούδι των μελών και η λύρα, ηχεί πριν από την γέννηση του. Ας δούμε όμως σιγά σιγά την ιστορία και να εξηγήσουμε τι ακριβώς εννοούν οι μύθοι. Μάνα του Ερμή ήταν η Μαία. «Η Μαία, η ντροπαλή Νύμφη - έτσι αρχίζει ο ύμνος- δεν ήρθε ποτέ στη συγκέντρωση των μακάριων θεών. Κατοικούσε σ’ ένα βαθύσκιωτο σπήλαιο» (ΜτΕ Κερένυι). Η Μαία είναι μία από τις επτά Πλειάδες ή Πελειάδες (περιστέρια), κόρες του τιτάνα Άτλαντα και της κόρης του Ωκεανού Πλειόνης ή της Αίθρας. Το όνομα της Μαία ακόμη και σήμερα έχει την έννοια που είχε και παλιά δηλαδή αυτή που βοηθάει στη γέννα, η μαμή. Από το όνομα της προήλθε ο μήνας Μάιος. Η Μαία ήταν ένα περιστέρι το σύμβολο του αγνού έρωτα. «Εδώ έκαμε ο Ζεύς έρωτα μαζί της (σ.σ. στο βαθύσκιωτο σπήλαιο), σε αδιαπέραστη νύχτα, ενώ η Ήρα κοιμόταν. Κανείς δεν το ήξερε, ούτε θεός ούτε άνθρωπος. Η επιθυμία του Διός εκπληρώθηκε. Στο δέκατο μήνα φανερώθηκε το μυστικό: η Νύμφη γέννησε ένα γιο παμπόνηρο, έναν πανούργο κόλακα, κλέφτη και κυνηγό των βοδιών, έναν ονειροπαρμένο που γύριζε τις νύχτες, όπως εκείνοι που παραμονεύουν στους δρόμους και στις εξώπορτες. Με τις πράξεις του απόχτησε φήμη ανάμεσα στους θεούς. Πρωί πρωί γεννήθηκε, το μεσημέρι έπαιζε τη λύρα και το βράδυ έκλεβε τα βόδια του Απόλλωνος. Όλα έγιναν εκείνη την τέταρτη μέρα του μήνα που ή Μαία τον έφερε στον κόσμο. Μόλις πετάχτηκε από τ’ αθάνατο σώμα της μάνας του, δεν έμεινε πολύ στο θείο λίκνο, αλλά σηκώθηκε και περπάτησε στα μονοπάτια των μεγάλων σπηλαίων, αναζητώντας τα βόδια του Απόλλωνος. Βρήκε μια χελώνα κι απ’ αυτή πήρε μεγάλη βοήθεια. Από τ’ όστρακό της αυτός πρωτόφτειαξε ένα ηχηρό όργανο. Η χελώνα τον συνάντησε μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς, να βόσκει και να σέρνεται, όπως κάνουν οι χελώνες. Ο γιός του Διός, ο γρήγορος Έρμης, την είδε και γέλασε: «Να ένα καλό σημάδι! Δε σε βλέπω δυσάρεστα! Κόπιασε, ωραία χορεύτρια, συντροφιά στο τραπέζι! Φτάνεις στην ώρα. Από που έρχεσαι, χελώνα, τέτοιο ωραίο παιχνίδι με το προστατευτικό όστρακο στην πλάτη, συ που κατοικείς στα βουνά! Σε παίρνω στο σπίτι να με υπηρετείς! Όσο είσαι στη ζωή θα προστατεύεις, από τη βλαβερή μαγεία. Όταν πεθάνεις, θα τραγουδάς ωραία!» Έτσι άρχισε ο Ερμής ανακαλύπτοντας τη λύρα. Με τα δύο χέρια πήρε τη χελώνα στο σπήλαιο κι εδώ την άνοιξε» (ΜτΕ Κερένυι). Οι Μελίες νύμφες προήρθαν όπως και οι Ερινύες από το «αίμα» του διαμελισμού του Ουρανού. Οι έννοιες των μύθων τις περισσότερες φορές κρύβονται από λέξεις που έχουν δύο ή και περισσότερες σημασίες. Έτσι και εδώ η λέξη μελίζω έχει δύο σημασίες. Η μία σημαίνει διαμελίζω, κατακόβω, κομματιάζω, τεμαχίζω, λιανίζω σχηματίζω μέλη (για νεογνά αρκούδας), και η άλλη σημαίνει ψάλλω, άδω, τραγουδώ, υμνολογώ, υμνώ με ψαλμωδίες, κάνω μελωδικό, μιμούμαι τη μελωδία (Ματζέντα). Η λέξη μέλος (ίδιο λεξικό) σημαίνει «μέρος σώματος, μέλος, άσμα, ωδή, ρυθμός μουσικός, μελωδία», δηλαδή ο φαλλός και η μήτρα που είναι μέλη του σώματος είναι και άσματα και ωδές. Στην εποχή του Ομήρου συνέβαινε κάτι που σε μας τώρα φαίνεται αρκετά παράξενο, είναι όμως γεγονός. Ο άνθρωπος τότε δεν νοείτε σαν μία μονάδα ούτε υπήρχε λέξη για να τον εκφράζει σαν μονάδα, ένα σώμα όπως νοείτε σήμερα, αλλά σαν ένα σύνολο μελών. Σώμα λέει στο λεξικό την εποχή του Ομήρου σημαίνει το νεκρό σώμα δηλαδή το πτώμα η σωρός (και αυτή η λέξη προϋποθέτει πολλά μέλη), και όπου απαντάτε στα κείμενα του Ομήρου αυτό σημαίνει. Μπορείτε να το διαπιστώσετε διαβάζοντας Όμηρο. Τον άνθρωπο δεν τον έβλεπαν σαν μια ολότητα αλλά σαν μέλεα δηλαδή ένα σύνολο κινούμενων μελών. Έτσι οι άνθρωποι σαν κινούμενα μέλη ήταν οι Μελιοί και οι νύμφες σύντροφοι τους ήταν οι Μελίες νύμφες (που έχουν προέλθει από αιματοχυσία) ενώ το ιερό δέντρο που σαν σύμβολο είναι το ανδρόγυνο που γεννά του άνδρες της χρυσής εποχής ήταν πιθανόν αρχικά η μελέα που έγινε μελιά και ίσως αργότερα μηλιά. Τα γεννητικά όργανα, τα μέλη του ανθρώπου που παράγουν την ευχαρίστηση της ζωής, παράγουν «μέλι». Κάπως έτσι ο «θησαυρός της νύφης» ονομάστηκε μείλιον που σήμαινε και γλυκό και ο πρώτος μήνας της παντρειάς μήνας του μέλιτος. Με λίγα λόγια η ονομασία των ανδρών μελιοί, κινούμενα μέλη, έδωσε την ονομασία στις Μελίες νύμφες αλλά και στο δέντρο μελιά ενώ η παραγωγή του γλυκού πολτού των μελισσών που σημειωτέον εθεωρούντο προϊόν «παρθενογένεσης» ονομάστηκε μέλι ενώ το έντομο που το παράγει μέλισσα. Έτσι έγινε και με τους ιερείς και τις ιέρειες που εξασκούσαν την εγκράτεια (Ελευσίνια μυστήρια-Εσσαίοι). Πήραν το όνομα του εντόμου που παράγει ένα προϊόν παρθενογένεσης δηλαδή εγκράτειας. Το «μέλι» δηλαδή του μυστικισμού που είναι το προϊόν του έρωτα της εγκράτειας. Στις διφορούμενες λέξεις όπως η λέξη μελίζω, πάντα υπάρχει το «καλό» και το «κακό». Εδώ υπάρχει ο διαμελισμός, που παράγει «αίμα», αλλά υπάρχει και η μελωδία των μελών που παράγει «μέλι». Ο Ερμής λοιπόν με το που γεννιέται θα καλύψει και τις δύο περιπτώσεις. Διαμελισμό και μελωδία.