Η πέτρα Ζευς

Ο Κρόνος, όπως προείπαμε, ονομάστηκε από τον μεγάλο φιλόσοφο Ελιφά Λεβί ουροβόρος και όχι άδικα αφού ο Κρόνος διδάσκει την εγκράτεια με το να μην αφήνει τα παιδιά του, δηλαδή το σπέρμα του, να έρθουν στην επιφάνεια. Στο ένα του σπέρμα, ο Ζευς, συμβολίζεται σαν λίθος, πέτρα, αφού αυτή του δίνει η Ρέα να «καταπιεί» και αυτός δεν καταλαβαίνει την διαφορά. Η πέτρα λοιπόν είναι σύμβολο του σπέρματος. Ποιου σπέρματος όμως, αφού μέχρι τώρα έχουμε δει πως το νερό του ποταμού είναι σπέρμα και όταν αυτό επιστρέφει στη πηγή του, όπως γινόταν με τον αθάνατο Ωκεανό, είναι η εγκράτεια στον έρωτα, που έτσι μετατρέπεται σε οίνο που οι οινοχόοι του Ολύμπου το προσφέρουν σαν ποτό της αθανασίας. Το «μέλι» με το οποίο «μεθούσαν» οι Θεοί την Κρόνια περίοδο, την περίοδο που όπως λεγόταν δεν υπήρχαν γυναίκες παρά μόνο οι Μελίες Νύμφες, είναι οι ορμόνες που παράγουν τα παιδιά μετά από αυνανισμό, και λέμε ορμόνες γιατί τα παιδιά δεν έχουν την δυνατότητα να παράξουν σπέρμα. Και η πέτρα λοιπόν είναι σπέρμα εφόσον ο Κρόνος αυτή καταπίνει αντί του Διός και εδώ θα δούμε το πόσο σπουδαίο σύμβολο είναι. Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε πως η Κυβέλη ήταν μια πέτρα, οι τρεις Χάριτες (τριπλή Αφροδίτη) ήταν πέτρες που είχαν πέσει από τον ουρανό οι μωαμεθανοί προσκυνούν μια τετράγωνη πέτρα ο Άρειος Πάγος είναι μια πέτρα αλλά και ο Ιησούς ονόμασε τον αγαπημένο του μαθητή πέτρα (Πέτρο) αλλά δεν έμεινε εκεί και του είπε «σε ονομάζω Πέτρο (Κηφά) και σε αυτή την πέτρα θα οικοδομήσω την εκκλησία μου και οι πύλες του Άδη δεν θα έχουν ισχύ σε αυτή». Ματ 16:18: «Και εγώ δε σοι λέγω ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής». Η μήτρα όπως είπαμε πιο πάνω έχει σύμβολο τον τάφο και το φέρετρο και όπως θα δούμε και τον κάτω κόσμο, δηλαδή τον Άδη. Η μήτρα του «κάτω κόσμου», εκεί δηλαδή που συμβαίνει ο συμβολικός θάνατος (σπερματοχυσία) δεν μπορεί να επηρεάσει την «πέτρα». Στην «πέτρα» αυτή έχει οικοδομηθεί ο χριστιανισμός των πρώτων χρόνων αλλά κάπου στην πορεία χάθηκε η γνώση. Ηθελημένα ή αθέλητα. Διαβάζουμε από το λεξ. συμβ. Του Κούπερ: «Ακατέργαστος λίθος. Αιγ.: Το υλικό που πρέπει να επεξεργαστεί κανείς για να πετύχει την τελείωση μέσω δημιουργικής δραστηριότητας· ο ανώμαλος, ακατέργαστος λίθος είναι ο μη αναγεννημένος άνθρωπος και ο τέλειος επεξεργασμένος λίθος είναι ο πνευματικός και τελειωθείς άνθρωπος». Στην μύηση των ετέρων τεκτόνων δίδεται συμβολικά μια ακανόνιστη πέτρα μια σμίλη και ένα σφυρί με την οδηγία να σμιλευτή. Συνεχίζουμε με επιλογές με τον Κούπερ: «Οι κωνικοί λίθοι και οι τύμβοι έχουν τον ίδιο συμβολισμό με τους όρθιους λίθους και μπορεί να είναι φαλλικοί». «Ο θεμέλιος λίθος είναι ο βράχος πάνω στον οποίο βασίζεται το σύμπαν, ο βασικός λίθος της γης και η πηγή των υδάτων της ζωής, ο βράχος που υπερισχύει έναντι του Άδη και των δυνάμεων του κάτω κόσμου». «Ο απελέκητος λίθος είναι η prima materia (πρώτη ύλη), η θηλυκή, και συνδέεται με τα αρσενικά σύμβολα της σμίλης και όλων των κοφτερών εργαλείων που διαμορφώνουν και δίνουν σχήμα στην prima materia. Ο σκαλισμένος, ή γυαλισμένος λίθος υποδηλώνει το χαρακτήρα που έχει διαμορφωθεί και τελειοποιηθεί». «Οι Βαίτυλοι υποδηλώνουν τον τόπο διαμονής μιας θεότητας·ένας ομφαλός·τόπος διαμονής του ηλιακού πνεύματος· κατοικία των πνευμάτων των νεκρών·ένα σημείο συνάντησης ουρανού και γης· το ιερό· άγιο έδαφος. Οι Βαίτυλοι είναι επίσης προφητικοί λίθοι, «ομιλούντες λίθοι», απ’ όπου έρχεται η φωνή της θεότητας ή του χρησμού, όπως ο ομφαλός των Δελφών. Οι λίθοι αυτοί συνήθως πέφτουν από τον ουρανό και μπορεί να είναι είτε ο τόπος διαμονής της θεότητας, είτε μια ανεικονική αναπαράστασή της». «Ελλ.-Ρωμ.: «Τα οστά της Μητέρας Γης» (Οβίδιος). Ο μαύρος λίθος είναι ένα σύμβολο της Κυβέλης η οποία, σαν θεά του βουνού, παριστάνεται επίσης με μια κωνική πέτρα. Ο τετράγωνος λίθος είναι γνώρισμα της Αφροδίτης/Venus. Οι λίθοι συχνά συνδέονται με τον Κρόνο/Saturnus και με τη λατρεία του Απόλλωνα, κυρίως ο ομφαλός των Δελφών και ο κυβικός βωμός της Δήλου. Ο Ερμής είναι ένας θεός των λίθων και παριστάνεται από έναν τύμβο ή σωρό λίθων». Παραπάνω ο Κούπερ κάνει ένα σοβαρό σφάλμα όταν λέει πως η απελέκητη πέτρα είναι Θηλυκή. Προφανώς μπερδεύεται με την σμίλη που την διαμορφώνει, ένα κοφτερό εργαλείο που όντως είναι φαλλική. Η σμίλη διαμορφώνει το σπέρμα και όχι τη μήτρα και θα το αποδείξουμε αμέσως. «Μία παράδοση του Καυκάσου λέει: «Στην αρχή ο κόσμος ήταν σκεπασμένος με νερό. Ο μεγάλος θεός - δημιουργός κατοικούσε τότε μέσα σε ένα βράχο». Φαίνεται λοιπόν πως η ανθρώπινη φαντασία θεωρεί τις πέτρες (όπως στο μύθο του Δευκαλίωνα) και τους βράχους πηγή της ανθρώπινης ζωής» (Λεξ. Συμβ. Cirlot). «Κατακλυσμός. Η σεληνιακή δύναμη των υδάτων· το τέλος ενός κύκλου και η αρχή ενός καινούργιου· προκαλεί το θάνατο αλλά και την αναγέννηση» (Λεξ. Συμβ. Κούπερ). Το τέλος ενός κύκλου είναι το τέλος της παιδικής ηλικίας και η αρχή της εφηβείας. Ο θάνατος είναι ο θάνατος του σπόρου-σπέρματος στον «κάτω κόσμο», η γη-μήτρα, και η αναγέννηση της ζωής είτε αυτή λέγεται χλωρίδα είτε άνθρωπος. Ο κατακλυσμός όπως καταλαβαίνεται δεν είναι τίποτα άλλο από τον κατακλυσμό του σπέρματος. Ο μυημένος θα πρέπει να επιπλεύσει των «υδάτων» με μία «βάρκα» (κάτι που μπορεί να περιέχει κάτι) δηλαδή μια μυημένη μήτρα. Όταν τα «νερά» θα εξαφανιστούν ο μύστες Δευκαλίωνας και Πύρρα θέλοντας να δώσουν ζωή στο ανθρώπινο γένος, πήραν χρησμό από τους Δελφούς να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους. Εκείνοι κατάλαβαν την ερμηνεία του χρησμού και άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης. έτσι δημιούργησαν τον «λαό» γιατί οι άνθρωποι προέρχονται από την πέτρα, λάας αρχαία ελληνικά. Δεν είναι τυχαίο που έλεγαν πως ο Δευκαλίων και η Πύρρα όταν αποτραβήχτηκαν τα νερά προσάραξαν στο βουνό Όρθυς. Από την Όθρυ, το θηλυκό βουνό των Τιτάνων έγινε η «πετρομαχία» με τους Ολύμπιους από το αρσενικό βουνό Όλυμπο. Εδώ θα πρέπει να κάνουμε διαχωρισμό δύο συμβόλων της πέτρας και των οστών. Είδαμε το μαντείο να λέει καλύψουν τα πρόσωπα τους και να πετάξουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της γης. Τα οστά είναι μεν σύμβολο του σπέρματος αλλά περιέχουν θάνατο οπότε είναι χυμένο στη μήτρα σπέρμα. Ήταν και ο λόγος που το μαντείο διέταξε να καλύψουν το πρόσωπο και να πετάξουν τα «οστά» πίσω από την πλάτη σαν να είναι μια αποτρόπαια πράξη. Οι ευσεβείς όμως δεν ρίχνουν «οστά» αλλά πέτρες. Στην «πέτρα» όπως λέει ο Cirlot την «πηγή της ανθρώπινης ζωής» όταν ο κόσμος ήταν καλυμμένος με νερό «ο δημιουργός κατοικούσε τότε μέσα σε ένα βράχο». Η πέτρα είναι παγίωση της «λάβας». Η λέξη παγίωση προέρχεται από την λέξη πάγο που εκτός από την στερέωση μετά από κρύο του νερού, σήμαινε στα αρχαία Ελληνικά και κορυφή βράχου, λόφος, βουνό, πηκτό αίμακ.α. (Αρχ. Λεξ. Hofmann), ενώ σε άλλο (Ματζέντα) και το αλάτι της θάλασσας. Όταν θα βράσει το «νερό» (μήτρα) από τη «φωτιά» (φαλλός) και το νερό γίνει «ατμός» και πάει στον ουρανό, αυτό που θα μείνει είναι το «αλάτι», η «πέτρα» του «νερού». «Ο ατμός είναι η ορατή μορφή του Μεγάλου Πνεύματος που εκτελεί μια εξαγνιστική και πνευματική μεταμόρφωση» (λεξ. Συμβ. Κούπερ). Να λοιπόν γιατί οι προληπτικοί άμα χύσουν το αλάτι έξω από το πιάτο θα πρέπει να ρίξουν και αλάτι πίσω από την πλάτη τους. Η πράξη είναι ισοδύναμη με εκσπερμάτωση και είναι αποτρόπαια όπως και η σπορά της γης με οστά. Το χυμένο σπέρμα όπως είπαμε έχει σύμβολο το αίμα. Εδώ βλέπουμε πως το πηγμένο αίμα που κλείνει μια «πληγή» μία «αιμορραγία» είναι και αυτό ισοδύναμο σύμβολο με την πέτρα. Το αλάτι είναι ότι μένει από το «νερό» της «θάλασσας» μετά από εξάτμιση των υγρών. Το αλάτι είναι το ίδιο σύμβολο με την πέτρα το πηγμένο αίμα και κυρίως με το βουνό.