Τα "τοτέμ" των θεών

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον Χριστιανισμό αν δεν μελετήσει επισταμένα την αρχαιοελληνική θρησκεία. Όλα τα σύμβολα (μα όλα) του Χριστιανισμού προήλθαν από κει. Τολμώ να πω, πως αυτοί που ξέρουν τα σύμβολα δεν τολμούν να αναφέρουν πως ο χριστιανισμός έχει δόγματα. Το δόγμα είναι ένας ωραίος ελιγμός για να αποφύγει ο ιερέας να εξηγήσει τα μυστήρια. Παρακάτω θα δούμε τα «τοτέμ» των Ελλήνων «θεών» οι οποίοι δεν ήταν θεοί με την σημερινή έννοια αλλά «δυνάμεις» που μπορούσαν να φτάσουν (με ένα συγκεκριμένο τρόπο) οι άνθρωποι. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ζευς-Δίας. Ο Αετός. (σύμβολο και της Ρωμαϊκής-Βυζαντινής αυτοκρατορίας αλλά και της εκκλησίας μας). Ο Αετός συμβολίζει την ανώτερη νόηση, αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες «θέαση» (εξ ου και θεός) ή Φώτιση οι χριστιανοί. Η «θέαση» του Διός προήλθε όταν «γέννησε» από το κεφάλι του την θεά της σοφίας Αθηνά. Η αρχή για την απόκτηση της ανώτερης νόησης αρχίζει με την κατάποση (εγκράτεια) της Μήτιδος (Μήτις σημαίνει σοφή συμβουλή) που ήταν μια θεά του «νερού» (σπέρμα) και για αυτό ήξερε να παίρνει πολλές μορφές. Όταν λοιπόν ο Ζευς «κατάπιε» την Μήτιδα την Σοφή Συμβουλή (δηλαδή μυήθηκε στο Μέγα Έργο) που ήταν ήδη «έγκυος» από αυτόν με την Αθηνά (Ανώτερη Νόηση - Σοφία), ήρθε η ώρα της «γέννησης». Η «γέννηση» της ανώτερης νόησης ή φώτισης γίνεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Με την βοήθεια της δύναμης του θεού της «λάβας» (κατώτερος «θεός» λάβα=η αντρική ερωτική ενέργεια). Ο Ήφαιστος ή ο Προμηθέας (αυτός ήταν ο «θεός» της «λάβας» πριν τον Ήφαιστο) βοήθησαν στη γέννηση της Αθηνάς-ανώτερης νόησης με το σύμβολο τους το σφυρί, (σταυρός ταυ), άνοιξαν το κεφάλι του Δία για να βγει από μέσα η σοφία του θεού, η Αθηνά. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Αφροδίτη. Το Περιστέρι (το αγριοπερίστερο ή Τρυγόνι ή Πελεία). Η εκκλησία μας έχει υιοθετήσει το περιστέρι, το σύμβολο της Αφροδίτης σαν το Άγιο Πνεύμα, την μία πλευρά του ομοούσιου τριγώνου (Πατέρας Υιός και Άγιο Πνεύμα). Το πνεύμα του Θεού λέγεται και αλλιώς (στο χριστιανισμό πάντα) και Αγία Σοφία του Θεού, όπως ακριβώς και η εκκλησία στην Κωνσταντινούπολη. Δηλαδή έχει το ίδιο νόημα με την Αθηνά που σαν σοφία-φώτιση γεννήθηκε (άρα ομοούσιος) από το κεφάλι του Διός. Τι σήμαινε λοιπόν το περιστέρι και συγκεκριμένα το τρυγόνι που ήταν το «τοτέμ» της Αφροδίτης, δηλαδή η παρουσία του σήμαινε και παρουσία της θεάς; Η Πελεία, το τρυγόνι συμβόλιζε τον έρωτα που αντιπροσώπευε η θεά, τον έρωτα της Εγκράτειας. Το περιστέρι είναι ένα από τα λίγα πλάσματα που έχουν στη ζωή τους ένα και μοναδικό ερωτικό σύντροφο, όπως ένα και μοναδικό ερωτικό σύντροφο είχαν οι μύστες των μυστηρίων (ιερέας και ιέρεια). Οι ιέρειες της Δωδώνης λεγόντουσαν Πελειάδες δηλαδή τρυγόνες. Πελειάδες ή Πλειάδες (όπως και το σμήνος των άστρων) ήταν τα 7 περιστέρια που έφερναν από τον κήπο των Εσπερίδων περνώντας μέσα από τις «συγκρουόμενες πέτρες» (ο νοών νοείτω) την τροφή των θεών στον Όλυμπο. Τα χρυσά μήλα της αθανασίας. Αυτά ήταν το Νέκταρ και η Αμβροσία. Για την ιστορία από τα επτά περιστέρια μόνο τα έξι περνούσαν και έξι μόνο ανέβαιναν στον Όλυμπο. Το επτά είναι σύμβολο «κατακλυσμού». -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Αθηνά. Η Κουκουβάγια. Κανείς μέχρι τώρα δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί αυτό το νυχτόβιο πουλί το διάλεξαν σαν παρουσία (τοτέμ) της Αθηνάς. Αυτή η κουκουβάγια που λέγεται Αθηνά ΝΥΚΤΙΑ εικ.1 (της νύκτας (Athene noctua)), όπως και οι περισσότερες κουκουβάγιες (πάνω από 200 είδη) είναι ωφέλιμες και για τον άνθρωπο γιατί κυνηγούν τα τρωκτικά και ειδικά τους ποντικούς.

Οι άνθρωποι ωστόσο τις καταδιώκουν, ιδιαίτερα οι αγρότες, γιατί την αντιπαθούν. Θεωρούν αδικαιολόγητα ότι η παρουσία της και η κραυγή της είναι κακός οιωνός» (Petbirds). Θυμάμαι την γιαγιά μου όταν άκουγε την απόκοσμη κραυγή της κουκουβάγιας να λέει «κάποιος θα πεθάνει», ενώ ήταν κατάρα να πει κανείς «να σου κράξει κουκουβάγια στα κεραμίδια». Οι παλαιοί είχαν παρατηρήσει πως κάθε τι νυκτόβιο, ακόμη και το φυτό νυχτολούλουδο με αυτή τη μεθυστική του μυρωδιά, επειδή τα άνθη του ανοίγουν και μοσχοβολούν μόνο το βράδυ, τα θεωρούσαν γρουσούζικα. Τα φτερά της νυχτερίδας έχει δανειστεί ο άρχοντας του σκότους (Διάβολος) των χριστιανών. Με λίγα λόγια αυτό το «διαβολικό» πλάσμα της νύχτας δεν ταιριάζει στην περιγραφή της Αθηνάς που είναι η Θέαση των Ελλήνων ή αλλιώς η φώτιση των χριστιανών ή η Αγία του Θεού Σοφία που στην πραγματικότητα συμβολίζει το Φως. Το πιο πιθανόν η κουκουβάγια Αθηνά είναι να πήρε την ονομασία της μόνο και μόνο επειδή έχει μάτια στρογγυλά σαν μπάλα (αρχαιοελληνικά πάλλα) δηλαδή ήταν μία παλλάς, όπως ήταν και το όνομα της Αθηνάς. Η αλήθεια είναι αυτή: Αυτή η κουκουβάγια αυτή λέγεται ΑΘΗΝΑ Η ΝΥΚΤΙΑ. Δηλαδή είναι το αντίθετο της πραγματικής Αθηνάς.

Η πραγματική κουκουβάγια, η κουκουβάγια του φωτός λέγεται ΤΙΤΩ εικ. πάνω. Η Τιτώ ήταν η καινούργια ήμερα και τη λέγαν ακριβώς έτσι: Ημέρα, ή με την αρχαία λέξη Τιτώ, θηλυκό του Τιτάνος, που σήμαινε επίσης την ήμερα. «Η Ηώ (σ.σ. ή Τιτώ όπως ήταν το αρχικό της όνομα εικ. 3) ήταν καθημερινή πρόδρομος του Ήλιου στον οποίον και άνοιγε κάθε αυγή, με τα ρόδινα χέρια της, τη «Θύρα της Ανατολής». Έπειτα, στεφανοφορούνταν με άνθη που την εφοδίαζαν πτηνά και με πολύπτυχο πέπλο ανέβαινε στο τέθριππο άρμα της ρίχνοντας άνθη και με υδρίες σκορπούσε ροδόσταμο στη Γη («πρωινή δρόσος»), της οποίας οι σταγόνες άστραφταν ως αδάμαντες στις πρώτες ακτίνες του Ήλιου, που την ακολουθούσε». Την Πρωινή δρόσος ή Έρση (σ.σ. η αγαπημένη του Ερμή) την αποκαλούσαν και «γαμική δροσιά» (Κερένυι Μυθολογία των Ελλήνων). Η "υγρασία" χωρίς «βροχή» συμβολίζει την Εγκράτεια στον έρωτα. Για να εδραιώσουμε τα παραπάνω ότι δηλαδή η νυκτόβια κουκουβάγια Αθηνά είναι το αντίθετο της πραγματικής κουκουβάγιας της θεάς Αθηνάς που εκπροσωπεί την μέρα και το φως θα πούμε πως η Αθηνά μοιραζόταν με τον Απόλλωνα, τον θεό ήλιο, το ηλιακό σύμβολο κόκορα (και οι δύο το είχαν σαν δευτερεύων τοτέμ) για το λόγο πως ο κόκορας αναγγέλλει τον ερχομό του πρωινού ήλιου και της ημέρας.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Απόλλων ο λύκος. «Η ονομασία Λύκειος Απόλλων αναφέρεται σε τύπο γλυπτικής παράστασης η οποία αποδίδεται στον Πραξιτέλη κατά τον 4ο αιώνα π.Χ., και η οποία κατόπιν αναπαράχθηκε σε πολλά ελληνιστικά και ρωμαϊκά γλυπτά καθώς και σε αθηναϊκά νομίσματα του 1ου αιώνα π.Χ.. Η επωνυμία Λύκειος δεν σχετίζεται με την περιοχή της Λυκίας στη Μικρά Ασία, αλλά προκύπτει από την περιοχή Λύκειο στα ανατολικά της Αθήνας κατά την αρχαιότητα,[2] όπου το Ιερό του Λύκειου Απόλλωνα προϋπήρχε πριν την ίδρυση της σχολής του Αριστοτέλη στο ίδιο σημείο κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. με την ονομασία Λύκειο. Ο συγγραφέας του 2ου αιώνα μ.Χ. Λουκιανός αναφέρει πως ένα από τα γλυπτά με αυτή την παράσταση βρισκόταν εντός της ομώνυμης σχολής».Wiki

Και από το έργο αυτό δεν λείπει το ανοδικό φίδι (η Εγκράτεια στον έρωτα) όπως παραστάθηκε και στα έργα που παρίσταναν τον Ασκληπιό (λεγόταν και φίδι της ιάσεως). Το λύκειο οι τρεις τελευταίες τάξεις της μεσαίας εκπαίδευσης έχει πάρει το όνομα αυτό από το Λύκειο Απόλλωνα το «τοτέμ» του θεού του ήλιου. Το θαυμάσιο γλυπτό του Πραξιτέλη δείχνει ξεκάθαρα πως ο θεός Ήλιος απόκτησε την ηλιακή του λάμψη δλδ μέσω της βοήθεια του φιδιού (ανοδικός ερωτισμός). Η λέξη λύκη σημαίνει φως (αρχ. λεξ. Ματζέντα) εξ ου και οι λέξεις λυκόφως (σούρουπο) και λυκαυγές (χάραμα) αλλά και οι λέξεις λύχνος λυχνία κτλ προέρχονται από την ρίζα λυκ που σημαίνει φως.

Ο λύκος αν και άγριο σαρκοβόρο ζώο διαλέχτηκε για τοτέμ του Απόλλωνα για δύο λόγους. Ο ένας γιατί τα μάτια του φέγγουν στο σκοτάδι και δεύτερον γιατί όπως μπορείτε να εύκολα να διαπιστώσετε αν το ψάξετε, όπως και το περιστέρι είναι ζώο μονογαμικό σε αντίθεση με την εξέλιξη του είδους του τον σκύλο που αρέσκεται να κάνει έρωτα με πολλούς συντρόφους και μάλιστα δημοσίως χωρίς ντροπή. Εξ ου και η λέξη κυνικός που είχε την σημασία σκυλίσιος αναιδής (αρχ. λεξ. Ματζέντα). Στο βουνό Λύκαιο στην Αρκαδία που τότε οι Αρκάδες ονόμαζαν Όλυμπο στην πιο ψηλή του κορφή την Κρητέα (και όχι στην Κρήτη έλεγαν οι Αρκάδες) γεννήθηκε ο Δίας. Στους πρόποδες του Λυκαίου όπως έλεγε ο Παυσανίας υπήρχε η Λυκοσούρα η πρώτη πόλη όλου του κόσμου. Στο Λύκαιο υπήρχε ο βωμός του Λυκείου Διός με δύο κολόνες που είχε η κάθε μια από ένα χρυσό αετό που έβλεπαν την ανατολή και τη λάμψη τους μπορούσες να τις δει κανείς από τις Βάσες το ναό του Επικούρειου Απόλλωνα. Εκεί, ζώα και άνθρωποι δεν είχαν σκιά. Εξηγούμαστε για να καταλάβουμε αυτό τον συμβολισμό γιατί περί συμβολισμού πρόκειται. Το βασίλειο των σκιών όπως όλοι ξέρουμε ήταν ο Άδης. Δηλαδή η σκιά είναι ο ίδιος ο θάνατος και η αντίθεση το φως είναι η ζωή με την έννοια της «αθανασίας» (για την ακρίβεια θάνατος είναι η εκσπερμάτιση στη μήτρα ενώ αθανασία είναι η κατάβαση στον «Άδη» (μήτρα) και η ανάβαση στον πάνω κόσμο χωρίς να συμβεί «θάνατος»). Με λίγα λόγια οι ιερείς και οι ιέρειες του ναού εξασκούσαν το Μέγα Έργο την Εγκράτεια. Το ίδιο μοτίβο με άλλα λόγια λεγόταν και για το ιερό νησί του Απόλλωνα την Δήλο. Στο ιερό νησί απαγορευόταν να πεθάνει κανείς και οι νεκροί τους θάβονταν στο διπλανό νησί στη Ρήνεια. ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Άρης-ο Κάπρος δλδ Αγριογούρουνο. Όπου βλέπουμε στην Ελληνική μυθολογία τον κάπρο αυτό σημαίνει παρουσία της καταστροφικής δύναμης που λέγεται Άρης. Ο Ηρακλής στον τέταρτο άθλο έπρεπε να αιχμαλωτίσει (όχι να σκοτώσει) και να της αφαιρέσει το «κακό», τους χαυλιόδοντες, αυτούς που κάνουν το θύμα του να «ματώσει». Έτσι ο ήρωας πήγε ζωντανό το κτήνος στον Ευρυσθέα και αφού του έβγαλε τους χαυλιόδοντες τους έστειλε σαν ανάθημα στον ναό του Απόλλωνα της Κύμης. Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα γέλια (νευρικό γέλιο) από τις γελοιότητες που γράφουν κάποιοι που δεν έχουν ιδέα για τι λέει ο μύθος. Είναι κατάντια. «Είναι η αλληγορία της οργής της θεάς των δασών Άρτεμης για όσους τα καταστρέφουν. Ο Ηρακλής είναι η προσπάθεια του πολιτισμού να περιορίσει τις καταστροφές των χειμάρρων ποταμών με υδραυλικά έργα (Ερύμανθος, Βιστονίδα, Κωπαΐδα, Τέμπη, Λέρνη, Καλυδωνία, Στυμφαλία, Στρυμόνας κ.τ.λ). Ο Ερυμάνθιος Κάπρος είναι ο ορμητικός ποταμός Ερύμανθος που, όταν κατεβάζει και ξεχειλίζει, προκαλεί μεγάλες πλημμύρες και καταστροφές. Ο «Ηρακλής» όμως, φτιάχνοντας έργα (δέση), τον καθιστά χρήσιμο και αρδεύσιμο». WIKI Γελοίο ξεχάστε το. Οι άνθρωποι δυστυχώς δεν έχουν ιδέα από αλληγορίες. Ο κάπρος είναι ο Άρης που στο συμβολισμό είναι ο θεός, δλδ η δύναμη του φαλλού της εκσπερμάτισης. Ο πόλεμος είναι ο έρωτας και ο «Άρης» είναι η δύναμη που αρέσκεται να «σκοτώνει» στον «πόλεμο» σε αντίθεση με την «πολεμική» αδελφή του Αθηνά που δεν «σκοτώνει» στον πόλεμο αλλά βοηθά τους ήρωες (μύστες). Προσέξτε πόσο αριστοτεχνικά στήνει το μύθο ο μυθοπλάστης. Υπάρχει ο ορμητικός «ποταμός» δηλαδή ο φαλλός, που περνά μέσα από το φαράγγι της Φολόης (ότι μπορεί να περιέχει κάτι συμβολικά είναι μια μήτρα). Εκεί στη θέση Αντρώνι ο Ηρακλής έστησε παγίδα με δίχτυ για να πιάσει «ζωντανό» τον κάπρο, γιατί; Ο θάνατος σημαίνει εκσπερμάτιση και ο ήρωας (μύστης) δεν το θέλει αυτό. Θέλει «ζωντανή» τη δύναμη του Άρη χωρίς όμως τα «δόντια» του που σε κάνουν να «ματώνεις». Ο ήρωας θέλει την εγκράτεια. Εκεί λοιπόν που το ποτάμι συναντά το φαράγγι εκεί μέσα ο ήρωας αιχμαλωτίζει την δύναμη του Άρη. Γιατί όμως αγριογούρουνο. Είναι προφανές πως θα πρέπει να ήταν τα πράγματα. Το γουρούνι λεγόταν στην αρχαιοελληνική Δέλφαξ. Η ρίζα δελφ δηλώνει την μήτρα. Α-δελφ-ος/η είναι αυτός που έχει μοιραστεί την ίδια μήτρα. Το γουρούνι λοιπόν που κυλιέται στην «λάσπη» (εκσπερμάτιση) είναι η μήτρα του «κακού». Από αυτή την αλληγορία (παρανόηση της) οι μουσουλμάνοι και οι εβραίοι δεν τρώνε το γουρούνι. Αντίθετα το Δέλφ-ινι το θηλαστικό της θάλασσας που ζει πάνω από το νερό (σπέρμα) είναι σαν σύμβολο η μήτρα του Έργου. Ο ιερός τόπος των Δελφών είναι η ιερή μήτρα του Απόλλωνα. Γουρούνια έπεσαν στο χάσμα της γης μαζί με την Περσεφόνη, έπεσαν μαζί της στον Άδη όταν η θεά του κάτω κόσμου είχε κόψει το λουλούδι Νάρκισσο (άλλη ονομασία του φαλλού, αρχαιοελληνικό λεξ. Ματζέντα). Αφού λοιπόν η μήτρα της «λάσπης» είναι το γουρούνι το αρσενικό αγριογούρουνο, ο κάπρος, είναι ο φαλλός της εκσπερμάτισης. Και αυτό το ζώο είναι το τοτέμ του Άρη.

Η δύναμη του Άρη μετά την αφαίρεση των δοντιών και την ύψωση της στους ώμους έχει αλλάξει. Έγινε «ανοδική δύναμη», ένας συνηθισμένος συμβολισμός που αναδείχτηκε από τον Ορφέα με ένα άλλο ζώο (ήδη εξημερωμένο), τον αμνό. Σαν αμνοφόρος παρουσιάστηκε και ο Ιησούς. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Συνεχίζουμε τα τοτέμ των θεών με τον σκύλο του Ηφαίστου. "Άρμα. Ο ανθρώπινος σωματικός φορέας, με το άλογο σαν ηλιακό, πνευματικό φορέα... Περιστέρια σύρουν το άρμα της Αφροδίτης· ελάφια της Άρτεμης· παγώνια της Ήρας· σκυλιά του Ηφαίστου· αετοί του Δία· κατσίκια ή λεοπαρδάλεις του Διονύσου και του Έρωτα· και μαύρα άλογα το άρμα του Πλούτωνα". (Λεξ. Συμβόλων Κούπερ) Ήφαιστος - Σκύλος. Ο σωματικός φορέας λοιπόν της δύναμης που λέγεται Ήφαιστος είναι σκυλίσιος. Φυσικά και η δύναμη αυτή του «βουνού» (φαλλός) που χύνει λάβα δεν είναι αρεστός στον Όλυμπο και για αυτό η Ήρα μετά από μία κακή εγκυμοσύνη τον πέταξε κάτω από το βουνό στη θάλασσα («νερό») που είναι το στοιχείο που προκαλεί η «φωτιά» του άνδρα. Ο Ήφαιστος ήταν φανερά χωλός (κουτσός) και νάνος. Φυσικά και είναι και αυτό κάτι συμβολικό. Το πόδι, αντρικό ή γυναικείο είναι το αντίστοιχο γενετικό όργανο. «Έξοδος 1:5. Και πάσαι αι ψυχαί αι εξελθούσαι εκ του μηρού του Ιακώβ ήσαν ψυχαί εβδομήκοντα ο δε Ιωσήφ ήτο ήδη εν Αιγύπτω». Δηλαδή : «και όλες οι ψυχές που βγήκαν από τον μηρό του Ιακώβ (είναι ξεκάθαρο ότι εννοεί τα παιδιά του αφού πιο πάνω στο κείμενο λέει και τα ονόματα) ήταν εβδομήντα ψυχές ο δε Ιωσήφ βρισκόταν ήδη στην Αίγυπτο». Σε μια παραλλαγή της γέννησης του Ηφαίστου όταν η Ήρα τον γεννά από τον μηρό της. Η ίδια η μυθολογία μας λέει πως το πόδι είναι σύμβολο των γεννητικών οργάνων. Έτσι λοιπόν Ήφαιστος είναι κουτσός γιατί το πρόβλημα του είναι η «λάβα» που χύνει στη «γη» (γυναίκα). Είναι όμως και κυνικός και για αυτό το «άρμα» (τον σωματικό του φορέα) τον σέρνει η συμπεριφορά του σκύλου που μπορεί να συνουσιαστεί παντού δημόσια. «Αλχ.: Ο σκύλος, μαζί με το λύκο, είναι η δυαδική φύση του Ερμή, του φιλοσοφικού υδραργύρου, του νου». Λεξ. Συμβόλων Κούπερ. Ο Ερμής που συμβολίζει το σπέρμα, μας λέει το λεξικό συμβόλων ότι έχει δυαδική φύση. Μπορεί να είναι ο ηλιακός λύκος, που είδαμε πως είναι το ζώο που σέρνει το «άρμα» του Απόλλωνα, αλλά και σκύλος του Ηφαίστου (σεληνιακός της «υγρασίας»). Ο Ερμής είναι ο μόνος «θεός» που μπορεί να κατέβει στον «Άδη» αλλά και να κατοικίσει στον Όλυμπο. Η σκυλίσια δύναμη του Ερμή συνοδεύει τις ψυχές (σπέρμα) στον «κάτω κόσμο» (μήτρα) για αυτό και λέγεται και ψυχοπομπός (συνοδός ψυχών), ενώ η φύση του σαν αυτή του λύκου Απόλλωνα (η εγκράτεια) είναι αυτή που τον ανεβάζει στο «βουνό». Το ίδιο όμως συμβαίνει και με τον Ήφαιστο. Όταν η δύναμη του Ηφαίστου τιθασεύεται ο «θεός» μπορεί να κάνει «χρυσά τεχνουργήματα» που είναι περιζήτητα και ανεβαίνουν στον Όλυμπο. Έτσι και ο «σκύλος» που θα τιθασευτεί από το αφεντικό του θα μπορεί να γίνει «φορέας ίασης». Το "φίδι" ο "σκύλος" ήταν τα "ζώα" της ίασης του Ασκληπιού. Πολύ σημαντικό να ξέρουμε πως και ο Διόνυσος που τον θεωρούσαν διάδοχο του Διός και που και αυτός δεν ήταν στον Όλυμπο, είχε πρόβλημα με το "πόδι" του. Κάτι το οποίο δεν σας έχει πει μέχρι τώρα κανένας, Νύσος σημαίνει κουτσός (αρχ. ετ. λεξ. Ματζέντα). Ο Διόνυσος δηλαδή ήταν ένας Κουτσός Δίας. Είναι ένας Διάδοχος (μύστης) που δεν έχει ολοκληρώσει το έργο. Ο Διόνυσος παρουσιάζεται κάποιες φορές να έχει τα πόδια του Πάνα δηλαδή σαν τραγοπόδαρος. Το "περπάτημα" δηλαδή δεν θα ήταν ανθρώπινο αλλά κάτι σαν του κουτσού. --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Ήρα το παγώνι. Η επαγρύπνηση της Ιέρειας του μύστη. «Όταν αντιληφθεί πως υπάρχει στα πέριξ κάποιο αρπακτικό, σημαίνει άμεσα συναγερμό και έτσι ειδοποιεί όλα τα ζώα της περιοχής για τον κίνδυνο αυτόν». «Είναι άριστοι κυνηγοί φιδιών». Προειδοποιούν πως έρχεται «βροχή». Τις περιόδους της βροχής τα παγώνια ζευγαρώνουν

Αυτό όμως που είναι το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό του είναι τα «μάτια» που υπάρχουν στην ουρά τους. «Τα 100 μάτια του μυθικού πλάσματος Άργου». Το πλάσμα αυτό αρχικά ήταν πτηνό του θεού Πάνα, ο οποίος στη συνέχεια το δώρισε στην θεά Ήρα. Κατά τον μύθο, ο υπηρέτης της Ήρας, Άργος ο Πανόπτης, ήταν ένα πλάσμα με εκατό μάτια. Όταν κοιμόταν μόνο τα 50 μάτια έκλειναν ενώ τα άλλα 50 ήταν ξύπνια. Έτσι όταν η Ήρα κατάλαβε πως ο Δίας την ποθούσε έβαλε τον Άργο να παρακολουθεί νύχτα μέρα την Ιώ ώστε να παρεμποδιστεί κάθε συνεύρεσή τους. Μετά τη δολοφονία του Άργου από τον Ερμή, η Ήρα σκόρπισε τα μάτια του αγαπημένου της υπηρέτη στο πτέρωμα του παγωνιού και προέκυψε αυτό το μοναδικό μοτίβο της ουράς του. Αυτή είναι λοιπόν η σημασία του πτηνού που «σέρνει το άρμα» της Ήρας. Η επαγρύπνηση της Ιέρειας στην τέλεση του Έργου. Γιατί αυτό ήταν η Ήρα η Ιέρεια του Έργου και για το λόγο αυτό δεν μπορούσε να έχει παιδιά από τον Μύστη της (Δίας). Τα παιδιά του Δία ήταν παράγωγα του Έργου. Αυτό που δεν θα σας πει κανείς είναι πως η Ιώ, όσο και αυτό να σας φαίνεται παράξενο, είναι η ίδια η Ήρα σε άλλη μορφή. Πρώτα απ’ όλα και η Ήρα αλλά και η Ιώ παρουσιάζονταν σαν αγελάδες. Το πιο σημαντικό όμως που μας λέει η μυθολογία είναι πως η Ιώ ήταν ιέρεια της Ήρας και αυτό στο συμβολισμό, πάντα σημαίνει πως είναι η ίδια η θεά. Ο Πανόπτης Άργος είναι η παρουσία του «επόπτη της Εγκράτειας» και ο Οίστρος (η αλογόμυγα που έστειλε η Ήρα μετά την δολοφονία του Άργου) είναι ο οίστρος (η ερωτική μανία) της Ιέρειας που θα πρέπει να συγκρατήσει στο Έργο.