Το Αστέρι της Βηθλεέμ και το Σπήλαιο της Γέννησης

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και οι τρεις μάγοι θα ψάξουν ξανά να βρουν την «σπηλιά» που θα γεννηθεί ο θεάνθρωπος. Πόσοι λίγοι ξέρουν πως το αστέρι της Βηθλεέμ και οι τρεις «μάγοι» είχαν ειπωθεί αρχικά σε μία Ελληνική ιστορία; Πόσοι ξέρουν το συμβολισμό αυτής της πράξης; Θα ξεκινήσουμε με το τι σημαίνει σαν σύμβολο η σπηλιά. Η σπηλιά και το βουνό είναι τα πιο διάσημα σύμβολα των γεννητικών οργάνων. Η σπηλιά είναι βέβαια της μήτρας και το βουνό του φαλλού. Να δούμε τι λέει το λεξικό συμβόλων (Κούπερ) για την σπηλιά. Σπήλαιο. «…· ο τόπος συνάντησης του θείου και του ανθρώπου, γι’ αυτό και όλοι οι θνήσκοντες θεοί και σωτήρες γεννιόνται μέσα σε σπηλιές· εσωτερική γνώση· εκείνο που είναι κρυμμένο· ένας τόπος μύησης και δεύτερης γέννησης. Το σπήλαιο είναι επίσης η θηλυκή αρχή, η μήτρα της Μητέρας Γης και η προστατευτική όψη της· αποτελεί ταυτόχρονα τόπο ταφής και επαναγέννησης, μυστηρίου, αύξησης και ανανέωσης, από τον οποίο ο άνθρωπος αναδύεται και στον οποίο επιστρέφει κατά το θάνατο μέσα στο πέτρινο φέρετρο. … η σπηλιά και η καρδιά συμβολίζονται με το θηλυκό, καθοδικό τρίγωνο. Το βουνό είναι η αρσενική αρχή, το ορατό και το εξωτερικό και παριστάνεται με το ανοδικό τρίγωνο, ενώ η σπηλιά μέσα στο βουνό είναι το θηλυκό, το κρυμμένο και το κλειστό· και τα δυο είναι κοσμικά κέντρα. Η σπηλιά, όντας μέρος του βουνού, έχει τον ίδιο συμβολισμό με τον άξονα. Οι τελετουργίες μύησης πολύ συχνά λάμβαναν χώρα μέσα σε σπηλιές, επειδή συμβολίζουν τον κάτω κόσμο και το μνήμα όπου επέρχεται ο θάνατος πριν από την επαναγέννηση και τη φώτιση. Σαν ένας τόπος μύησης είναι και ιερός τόπος, και η είσοδος σ’ αυτόν κρυβόταν από το βέβηλο με ένα λαβύρινθο ή ένα επικίνδυνο πέρασμα, που συχνά το φύλαγε κάποιο τέρας (σ.σ. το τέρας αυτό είναι πάντα η λαγνεία) ή μια υπερφυσική οντότητα και η είσοδος μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την υπερνίκηση της δύναμης που εναντιωνόταν. Η είσοδος στη σπηλιά σημαίνει επίσης την επιστροφή στη μήτρα της Μητέρας Γης, όπως και η ταφή σε σπήλαια. Το πέρασμα μέσα από σπηλιά αντιπροσωπεύει την αλλαγή κατάστασης και επιτυγχάνεται με την υπερνίκηση των επικίνδυνων δυνάμεων. Η σπηλιά είναι συχνά ο τόπος του ιερού γάμου μεταξύ ουρανού και γης, Βασιλιά και βασίλισσας κ.τ.λ».. Κρατήστε λοιπόν πως η σπηλιά είναι η μήτρα και όπως και το βουνό είναι ο φαλλός και τα δύο συμβολίζονται με τρίγωνα και γω εδώ συμπληρώνω και με τον αριθμό τρία. Το σπουδαιότερο για ένα μύστη είναι να βρει την ιέρεια του, αυτήν που θα εξασκήσει μαζί της το Μεγάλο Έργο, τον έρωτα της εγκράτειας. Θα λέγαμε πως στον συμβολισμό ο θεός (μύστης) θα πρέπει να βρει την «σπηλιά» του. Στην ελληνική λοιπόν εκδοχή του Άστρου της Βηθλεέμ, ο θεός, ο μύστης, ήταν ο Απόλλων και η «σπηλιά» ήταν το Κωρύκειο Άντρο στους Δελφούς. Κωρύκειο Άντρο σημαίνει «σπηλιά δερμάτινος σάκος» (Κώρικος= δερμάτινος σάκος και Άντρον = σπηλιά). Δελφύς, μήτρα της γυναικός (Ματζέντα αλλά και όλα γενικά τα αρχαιοελληνικά λεξικά). Η ρίζα δελφ σημαίνει μήτρα και για το λόγο αυτό η λέξη α-δελφ-ός ή α-δελφ-ή σημαίνουν τον γεννημένο από την ίδια μήτρα. Το δελφ-ίνι (που είναι σύμβολο του Απόλλωνα), το θηλαστικό της θάλασσας που του αρέσει να ίπταται του «νερού» δηλαδή των σπερματικών υγρών κάτι που σημαίνει εγκράτεια στο σεξ. Τώρα λοιπόν πάμε να δούμε πως ειπώθηκε η πρωτότυπη ιστορία του Άστρου της Βηθλεέμ. Οι ιερείς είναι οι μάγοι (οι μύστες). «Ακόμα λέγανε ότι ο θεός, αφού κυρίεψε τους Δελφούς, διάλεξε τους πρώτους ιερείς του. Αυτοί ήσαν άντρες από την Κρήτη που έρχονταν μ' ένα πλοίο στην Ελλάδα. Ο Απόλλων έτρεξε με το πλοίο με τη μορφή δελφινιού και με το τεράστιο σώμα του κατηύθυνε το ταξίδι στην Κρίσσα, στο λιμάνι των Δελφών. Όταν έφτασαν εδώ, πήδησε από το πλοίο σαν το σπινθηροβόλο αστέρι με κατεύθυνση το ναό του, Από δω ξαναγύρισε στους κατάπληκτους Κρήτες σαν νέος με μακριά μαλλιά και τους έχρισε ιερείς του». Μυθολογία των Ελλήνων (ΜτΕ) Κερένυι. Ο Απόλλων σαν δελφίνι έχει τρέξει μπροστά από το πλοίο, δείχνοντας τον δρόμο πρώτα για το λιμάνι της Κρίσσας και μετά μεταμορφώθηκε σε άστρο και έδειξε τον ακριβή τόπο που ήθελε το ιερό του. Ο τόπος αυτός αρχικά λεγόταν Πυθώ αλλά ο Απόλλων τον άλλαξε σε Δελφύς (όπως ακριβώς ονομάζεται ο «Ιεροπρακτικός Βραχίονας» - ιστότοπος - του Ύπατου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών ΥΣΕΕ), ενώ οι κάτοικοι του ονομάστηκαν Δελφοί, μία ονομασία που καθιερώθηκε και για τον τόπο. Η λέξη Πυθώ η παλαιά ονομασία των Δελφών είναι μία λέξη που σημαίνει διάλυση από σήψη. Δηλαδή η «σπηλιά» πριν την έλευση του Απόλλωνα ήταν «σπηλιά θανάτου» την οποία ο Ήλιος Απόλλωνας την έκανε «ηλιακή σπηλιά», δηλαδή μήτρα ιέρειας του Έργου. Το αστέρι δείχνει την ιέρεια του Έργου στους Δελφούς αλλά και οι τρεις «μάγοι» την «σπηλιά» έψαχναν αυτή που μέσα της γεννήθηκε με θαυμαστό τρόπο (με το Μέγα Έργο) ένας θεός (ένας μύστης που ολοκλήρωσε το έργο του και πήρε την φώτιση δηλαδή την θέαση).