Άγιος Χριστόφορος ο Κυνοκέφαλος.

Με αφορμή αυτό που συνέβη στην εθνική πινακοθήκη γράφω κάποια πράγματα για το τι πραγματικά σημαίνει αυτός ο Άγιος. Κατά τα άλλα κανείς δε μπορεί να προσβάλει βάναυσα τα πιστεύω ενός λαού και ειδικά στο όνομα της «τέχνης». Δεν έχουν δικαιώματα μόνο οι ομοφυλόφιλοι όπως ο «καλλιτέχνης» που στο κάτω κάτω είναι μειοψηφία αλλά και το πλήθος των πιστών, η πλειοψηφία. Δεν φταίει όμως μόνο αυτός αλλά και η woke agenda που προωθούν οι παρατρεχάμενοι των εκάστοτε κυβερνητών. Όπως πολλές φορές έχουμε πει, και από εδώ, για να καταλάβεις τον χριστιανισμό θα πρέπει να μελετήσεις πρώτα την αρχαία Ελληνική θρησκεία (δεν ήταν θρησκεία όπως το εννοούμε τώρα). Αυτοί που τη μελέτησαν έλαμψαν όπως οι τρεις ιεράρχες παλιά, και ο πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός στις μέρες μας. Ποιος ήταν λοιπόν ο Άγιος Χριστόφορος ο Κυνοκέφαλος ή Ρέπροβος και γιατί να τον παριστάνουν με κεφάλι σκύλου (κάποιοι); Κατ’ αρχήν θα πρέπει να πούμε πως η παράδοση λέει πως έζησε και μαρτύρησε στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.). άρα δεν είναι σύγχρονος με τον Ιησού και η εικόνα που τον δείχνει να έχει τον μικρό Ιησού στους ώμους περνώντας κατά την παράδοση ένα ποτάμι είναι συμβολική. Ας εξηγήσουμε λοιπόν πρώτα αυτό το σύμβολο για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό. Θα πρέπει ακόμη να πούμε πως η δράση του Αγίου ήταν στη Ρώμη, ή τουλάχιστον σε ρωμαϊκό περιβάλλον αφού «λέγεται ότι η αφορμή για τον αποκεφαλισμό του (το έτος 250 μ.Χ.) ήταν η μεταστροφή στον χριστιανισμό από το κήρυγμά του, δύο γυναικών ελευθέρων ηθών, της Καλλίνικης και της Ακυλίνας, αλλά και Ρωμαίων στρατιωτών». Εδώ σε αυτό το μύθο (γιατί περί μύθου και συμβολισμού πρόκειται) υπάρχουν δύο πολύ μεγάλα σύμβολα της Ελληνορωμαϊκής «θρησκείας». Η ύψωση κάποιου συμβόλου στους ώμους, όπως το έδειχναν οι βουφόροι ή οι αμνοφόροι (όπως απεικονίστηκε και ο Ιησούς με πρότυπο τον Ορφέα) ή η ύψωση της Ήρας στους ώμους του «μονοσάνδαλου» Ιάσωνα (κάποιος που φέρνει τη θεραπεία, o θεραπευτής) είναι και στις δύο περιπτώσεις όπως και στην περίπτωση του Άγιου Χριστόφορου σύμβολο της θέασης (η φώτιση). Τα μικρά και άκακα ζώα που σηκώνουν στους ώμους οι μύστες είναι σύμβολα της υποτιθέμενης άφιξης της εγκράτειας στον εγκέφαλο κάτι που ενεργοποιεί την φώτιση. Το ποτάμι ή ο ξεροπόταμος που γίνεται βίαιος και επικίνδυνος μετά από μια ξαφνική μπόρα (όπως ήταν ο Άναυρος που πέρασε ο Ιάσων στο Βόλο με την Ήρα στη πλάτη) είναι η λαγνεία του φαλλού (το ποτάμι) που πρέπει να ξεπεράσει ο μύστης για να φτάσει στην φώτιση, τη θέαση που έλεγαν οι Έλληνες. Οι Ρωμαίοι για το ίδιο σύμβολο τον ποταμό είχαν δώσει ένα σχεδόν ίδιο μύθο με πρωταγωνιστή τον αρχιερέα του δωδεκάθεου τον ποντίφικα (ναι ο ποντίφιξ ήταν αρχιερέας του δωδεκάθεου στη Ρώμη και τον τίτλο κληρονόμησε ο αρχιερέας των καθολικών χριστιανών – για αυτούς που δεν πιστεύουν την στενή σχέση δωδεκάθεου και του χριστιανισμού). Στο λεξικό Σουίδα (Suidae lexicon) διαβάζουμε για την λέξη: «ποντίφηξ, ο μέγας παρά Ρωμαίοις ιερεύς, ον Νομάς ο Ρωμαίων νομοθέτης κατέζησεν, ηνίκα βιαίω ρεύματι φερόμενος ο Θύβρις το πρεσβύτατον ζεύγμα ελάμβανεν, ευχάς γαρ έτος προς τω ποταμώ μειλικτήριες ποιησάμενος μη διαξήναι την γέφυραν, έπεισε τον ποταμόν ησύχη και ευτάκτος ανασχέσθαι τε ζεύγματος, και τας λεγομένας ποντίφικας και φλαμίνιας τοις ιερεύσιν επέζησε». Το κείμενο σε ελεύθερη μετάφραση λέει τα εξής: Ο Ποντίφικας είναι ο μέγας ιερέας για τους Ρωμαίους, ο μεγαλύτερος νομοθέτης που έζησε. Κάποτε στην ετήσια θυσία εξιλασμού του Θύβρη (ο ποταμός Τίβερης) το ισχυρό ρεύμα του οποίου θα έπαιρνε στο διάβα του την αρχαιότερη γέφυρα, έπεισε τον ποταμό να ησυχάσει και να κρατήσει ψηλά την γέφυρα. Υπερίσχυε των ιερέων και των ιερειών (φλαμίνιες ή φλαμινίκες κατά το λεξικό Ματζέντα) της Ρώμης. Με λίγα λόγια η δύναμη του ποντίφικα κατεύνασε την δύναμη «ποταμού» δηλαδή την λαγνεία φαλλού. Το ίδιο έδειξε και ο χριστιανός μυθογράφος (ήταν μύθος πως ο Άγιος Χριστόφορος μετέφερε στους ώμους του το μικρό Χριστό αφού δεν ήταν σύγχρονος του) δηλαδή ο Άγιος πήρε στους ώμους τον «αμνό» για να περάσει το «ποτάμι». Όσο αναφορά τον κυνοκέφαλο Άγιο Χριστόφορο. Λέγεται πως ο Άγιος ήταν βαρβαρικής καταγωγής από την μυθική χώρα ανθρωποφάγων κυνοκεφάλων. «Αναφορές κυνοκέφαλων φυλών μπορούν επίσης να εντοπιστούν στην ελληνική αρχαιότητα. Τον πέμπτο αιώνα π.Χ., ο Έλληνας ιατρός Κτησίας, στα Ινδικά του, έγραψε μια αναλυτική αναφορά για την ύπαρξη κυνοκέφαλων στην Ινδία. Ομοίως, ο Έλληνας ταξιδιώτης Μεγασθένης ισχυριζόταν ότι γνώριζε για κυνοκέφαλους ανθρώπους στην Ινδία που ζούσαν στα βουνά, επικοινωνούσαν με το γαύγισμα, φορούσαν τα δέρματα άγριων ζώων και ζούσαν με το κυνήγι. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ισχυρισμούς από τους αρχαίους Λίβυους ότι τέτοιου είδους πλάσματα κατοικούσαν στα ανατολικά των εδαφών τους, καθώς και ακέφαλοι άνθρωποι και διάφορες άλλες παρατυπίες. Η καλύτερη εκτίμηση για τον τόπο όπου έλαβε χώρα η μάχη μεταξύ των Αργοναυτών και των Κυνοκέφαλων είναι η σημερινή Βόρεια Σερβία ή η Νότια Ουγγαρία». Wikipedia Φυσικά και πρόκειται για μύθους που σήμερα κανείς δεν πιστεύει. Οι μύθοι όμως έχουν τη σημασία τους και πρόκειται βέβαια για συμβολισμούς. Ο σκύλος σαν συμβολισμός έχει διπλή έννοια. Είναι ένα ζώο που όταν είναι αδέσποτο συνευρίσκεται δημόσια αυτό το κάνει σύμβολο λαγνείας και ξεδιαντροπιάς. Ένας εξημερωμένος σπιτικός σκύλος όμως σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ένα από τα ζώα σύμβολα του Ασκληπιού, τα «ζώα της ίασης», ήταν και ο σκύλος. Τα άλλα το φίδι και η Αίγα (η κατσίκα) όλα σύμβολα του γήινου ερωτισμού του ανθρώπου. Προφανώς λοιπόν και η παράσταση του σαν κυνοκέφαλος θα έχει να κάνει με τη διδαχή του στις πόρνες και στους στρατιώτες που θα σύχναζαν με τις πόρνες. Δεν μπορεί να μην έχει σχέση με αυτό αφού, όπως λέγεται στις δέκα αράδες που περιγράφουν τη ζωή του, ο αποκεφαλισμός του έχει να κάνει με την διδαχή του χριστιανισμού σε αυτή την κάστα ανθρώπων. Ο Άγιος Χριστόφορος λοιπόν είναι και αυτός ένα από τα πολλά παραδείγματα πως η ελληνορωμαϊκή «θρησκεία» ήταν το πρώτο σκαλοπάτι που πάτησε πάνω του ο χριστιανισμός.

Η Σπηλιά

Ο άξονας έχει δύο πόλους γιαυτό και η σπήλια και το βουνό είναι όπως είδαμε αξονικά και πολικά σύμβολα δηλαδή φαλλός και μήτρα. Είναι τα πιο διάσημα σύμβολα γιατί σε πάρα πολλούς μύθους πρωταγωνιστούν. Έτσι γίνεται και με την γέννηση του Ερμή. Ο Θεός που συμβολίζει το σπέρμα γεννιέται φυσικά μέσα σε μία σπήλιά, που αλλού θα ήταν το πρέπον. Ο Ερμής με την γέννηση του έρχεται για άλλη μια φορά να μας πει πως αυτή η γέννηση θα κλέψει από την παραγωγή μιας άλλης δύναμης, μίας δύναμης που είναι υπεράνω όλων, του Απόλλωνα ήλιου. Όταν κάποιοι διαβάσουν πως ο Ερμής ήταν προστάτης των κλεφτών φυσικά και θα απορούσαν. Όπως έγινε και με την Δία και τον οινοχόο του Γανυμήδη, που τον κατηγόρησαν για ομοφυλοφιλία έτσι και εδώ ο πρόθυμος κατήγορος μπορεί εύκολα να πει: μα καλά η κλεψιά είναι αρεστή σε Θεό; Τίποτα στον μύθο δεν είναι αυτό που φαίνεται και η γέννηση του «κλέφτη» γίνεται για να δοθεί έμφαση πως όταν έρχεται το σπέρμα στη σπηλιά θα κλέψει από την λάμψη του εγκεφάλου. Η κλεψιά ουσιαστικά ήταν το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός μετά την γέννηση του αφού η μελωδία, η ωδή, το τραγούδι των μελών και η λύρα, ηχεί πριν από την γέννηση του. Ας δούμε όμως σιγά σιγά την ιστορία και να εξηγήσουμε τι ακριβώς εννοούν οι μύθοι. Μάνα του Ερμή ήταν η Μαία. «Η Μαία, η ντροπαλή Νύμφη - έτσι αρχίζει ο ύμνος- δεν ήρθε ποτέ στη συγκέντρωση των μακάριων θεών. Κατοικούσε σ’ ένα βαθύσκιωτο σπήλαιο» (ΜτΕ Κερένυι). Η Μαία είναι μία από τις επτά Πλειάδες ή Πελειάδες (περιστέρια), κόρες του τιτάνα Άτλαντα και της κόρης του Ωκεανού Πλειόνης ή της Αίθρας. Το όνομα της Μαία ακόμη και σήμερα έχει την έννοια που είχε και παλιά δηλαδή αυτή που βοηθάει στη γέννα, η μαμή. Από το όνομα της προήλθε ο μήνας Μάιος. Η Μαία ήταν ένα περιστέρι το σύμβολο του αγνού έρωτα. «Εδώ έκαμε ο Ζεύς έρωτα μαζί της (σ.σ. στο βαθύσκιωτο σπήλαιο), σε αδιαπέραστη νύχτα, ενώ η Ήρα κοιμόταν. Κανείς δεν το ήξερε, ούτε θεός ούτε άνθρωπος. Η επιθυμία του Διός εκπληρώθηκε. Στο δέκατο μήνα φανερώθηκε το μυστικό: η Νύμφη γέννησε ένα γιο παμπόνηρο, έναν πανούργο κόλακα, κλέφτη και κυνηγό των βοδιών, έναν ονειροπαρμένο που γύριζε τις νύχτες, όπως εκείνοι που παραμονεύουν στους δρόμους και στις εξώπορτες. Με τις πράξεις του απόχτησε φήμη ανάμεσα στους θεούς. Πρωί πρωί γεννήθηκε, το μεσημέρι έπαιζε τη λύρα και το βράδυ έκλεβε τα βόδια του Απόλλωνος. Όλα έγιναν εκείνη την τέταρτη μέρα του μήνα που ή Μαία τον έφερε στον κόσμο. Μόλις πετάχτηκε από τ’ αθάνατο σώμα της μάνας του, δεν έμεινε πολύ στο θείο λίκνο, αλλά σηκώθηκε και περπάτησε στα μονοπάτια των μεγάλων σπηλαίων, αναζητώντας τα βόδια του Απόλλωνος. Βρήκε μια χελώνα κι απ’ αυτή πήρε μεγάλη βοήθεια. Από τ’ όστρακό της αυτός πρωτόφτειαξε ένα ηχηρό όργανο. Η χελώνα τον συνάντησε μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς, να βόσκει και να σέρνεται, όπως κάνουν οι χελώνες. Ο γιός του Διός, ο γρήγορος Έρμης, την είδε και γέλασε: «Να ένα καλό σημάδι! Δε σε βλέπω δυσάρεστα! Κόπιασε, ωραία χορεύτρια, συντροφιά στο τραπέζι! Φτάνεις στην ώρα. Από που έρχεσαι, χελώνα, τέτοιο ωραίο παιχνίδι με το προστατευτικό όστρακο στην πλάτη, συ που κατοικείς στα βουνά! Σε παίρνω στο σπίτι να με υπηρετείς! Όσο είσαι στη ζωή θα προστατεύεις, από τη βλαβερή μαγεία. Όταν πεθάνεις, θα τραγουδάς ωραία!» Έτσι άρχισε ο Ερμής ανακαλύπτοντας τη λύρα. Με τα δύο χέρια πήρε τη χελώνα στο σπήλαιο κι εδώ την άνοιξε» (ΜτΕ Κερένυι). Οι Μελίες νύμφες προήρθαν όπως και οι Ερινύες από το «αίμα» του διαμελισμού του Ουρανού. Οι έννοιες των μύθων τις περισσότερες φορές κρύβονται από λέξεις που έχουν δύο ή και περισσότερες σημασίες. Έτσι και εδώ η λέξη μελίζω έχει δύο σημασίες. Η μία σημαίνει διαμελίζω, κατακόβω, κομματιάζω, τεμαχίζω, λιανίζω σχηματίζω μέλη (για νεογνά αρκούδας), και η άλλη σημαίνει ψάλλω, άδω, τραγουδώ, υμνολογώ, υμνώ με ψαλμωδίες, κάνω μελωδικό, μιμούμαι τη μελωδία (Ματζέντα). Η λέξη μέλος (ίδιο λεξικό) σημαίνει «μέρος σώματος, μέλος, άσμα, ωδή, ρυθμός μουσικός, μελωδία», δηλαδή ο φαλλός και η μήτρα που είναι μέλη του σώματος είναι και άσματα και ωδές. Στην εποχή του Ομήρου συνέβαινε κάτι που σε μας τώρα φαίνεται αρκετά παράξενο, είναι όμως γεγονός. Ο άνθρωπος τότε δεν νοείτε σαν μία μονάδα ούτε υπήρχε λέξη για να τον εκφράζει σαν μονάδα, ένα σώμα όπως νοείτε σήμερα, αλλά σαν ένα σύνολο μελών. Σώμα λέει στο λεξικό την εποχή του Ομήρου σημαίνει το νεκρό σώμα δηλαδή το πτώμα η σωρός (και αυτή η λέξη προϋποθέτει πολλά μέλη), και όπου απαντάτε στα κείμενα του Ομήρου αυτό σημαίνει. Μπορείτε να το διαπιστώσετε διαβάζοντας Όμηρο. Τον άνθρωπο δεν τον έβλεπαν σαν μια ολότητα αλλά σαν μέλεα δηλαδή ένα σύνολο κινούμενων μελών. Έτσι οι άνθρωποι σαν κινούμενα μέλη ήταν οι Μελιοί και οι νύμφες σύντροφοι τους ήταν οι Μελίες νύμφες (που έχουν προέλθει από αιματοχυσία) ενώ το ιερό δέντρο που σαν σύμβολο είναι το ανδρόγυνο που γεννά του άνδρες της χρυσής εποχής ήταν πιθανόν αρχικά η μελέα που έγινε μελιά και ίσως αργότερα μηλιά. Τα γεννητικά όργανα, τα μέλη του ανθρώπου που παράγουν την ευχαρίστηση της ζωής, παράγουν «μέλι». Κάπως έτσι ο «θησαυρός της νύφης» ονομάστηκε μείλιον που σήμαινε και γλυκό και ο πρώτος μήνας της παντρειάς μήνας του μέλιτος. Με λίγα λόγια η ονομασία των ανδρών μελιοί, κινούμενα μέλη, έδωσε την ονομασία στις Μελίες νύμφες αλλά και στο δέντρο μελιά ενώ η παραγωγή του γλυκού πολτού των μελισσών που σημειωτέον εθεωρούντο προϊόν «παρθενογένεσης» ονομάστηκε μέλι ενώ το έντομο που το παράγει μέλισσα. Έτσι έγινε και με τους ιερείς και τις ιέρειες που εξασκούσαν την εγκράτεια (Ελευσίνια μυστήρια-Εσσαίοι). Πήραν το όνομα του εντόμου που παράγει ένα προϊόν παρθενογένεσης δηλαδή εγκράτειας. Το «μέλι» δηλαδή του μυστικισμού που είναι το προϊόν του έρωτα της εγκράτειας. Στις διφορούμενες λέξεις όπως η λέξη μελίζω, πάντα υπάρχει το «καλό» και το «κακό». Εδώ υπάρχει ο διαμελισμός, που παράγει «αίμα», αλλά υπάρχει και η μελωδία των μελών που παράγει «μέλι». Ο Ερμής λοιπόν με το που γεννιέται θα καλύψει και τις δύο περιπτώσεις. Διαμελισμό και μελωδία.

Η πέτρα Ζευς

Ο Κρόνος, όπως προείπαμε, ονομάστηκε από τον μεγάλο φιλόσοφο Ελιφά Λεβί ουροβόρος και όχι άδικα αφού ο Κρόνος διδάσκει την εγκράτεια με το να μην αφήνει τα παιδιά του, δηλαδή το σπέρμα του, να έρθουν στην επιφάνεια. Στο ένα του σπέρμα, ο Ζευς, συμβολίζεται σαν λίθος, πέτρα, αφού αυτή του δίνει η Ρέα να «καταπιεί» και αυτός δεν καταλαβαίνει την διαφορά. Η πέτρα λοιπόν είναι σύμβολο του σπέρματος. Ποιου σπέρματος όμως, αφού μέχρι τώρα έχουμε δει πως το νερό του ποταμού είναι σπέρμα και όταν αυτό επιστρέφει στη πηγή του, όπως γινόταν με τον αθάνατο Ωκεανό, είναι η εγκράτεια στον έρωτα, που έτσι μετατρέπεται σε οίνο που οι οινοχόοι του Ολύμπου το προσφέρουν σαν ποτό της αθανασίας. Το «μέλι» με το οποίο «μεθούσαν» οι Θεοί την Κρόνια περίοδο, την περίοδο που όπως λεγόταν δεν υπήρχαν γυναίκες παρά μόνο οι Μελίες Νύμφες, είναι οι ορμόνες που παράγουν τα παιδιά μετά από αυνανισμό, και λέμε ορμόνες γιατί τα παιδιά δεν έχουν την δυνατότητα να παράξουν σπέρμα. Και η πέτρα λοιπόν είναι σπέρμα εφόσον ο Κρόνος αυτή καταπίνει αντί του Διός και εδώ θα δούμε το πόσο σπουδαίο σύμβολο είναι. Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε πως η Κυβέλη ήταν μια πέτρα, οι τρεις Χάριτες (τριπλή Αφροδίτη) ήταν πέτρες που είχαν πέσει από τον ουρανό οι μωαμεθανοί προσκυνούν μια τετράγωνη πέτρα ο Άρειος Πάγος είναι μια πέτρα αλλά και ο Ιησούς ονόμασε τον αγαπημένο του μαθητή πέτρα (Πέτρο) αλλά δεν έμεινε εκεί και του είπε «σε ονομάζω Πέτρο (Κηφά) και σε αυτή την πέτρα θα οικοδομήσω την εκκλησία μου και οι πύλες του Άδη δεν θα έχουν ισχύ σε αυτή». Ματ 16:18: «Και εγώ δε σοι λέγω ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής». Η μήτρα όπως είπαμε πιο πάνω έχει σύμβολο τον τάφο και το φέρετρο και όπως θα δούμε και τον κάτω κόσμο, δηλαδή τον Άδη. Η μήτρα του «κάτω κόσμου», εκεί δηλαδή που συμβαίνει ο συμβολικός θάνατος (σπερματοχυσία) δεν μπορεί να επηρεάσει την «πέτρα». Στην «πέτρα» αυτή έχει οικοδομηθεί ο χριστιανισμός των πρώτων χρόνων αλλά κάπου στην πορεία χάθηκε η γνώση. Ηθελημένα ή αθέλητα. Διαβάζουμε από το λεξ. συμβ. Του Κούπερ: «Ακατέργαστος λίθος. Αιγ.: Το υλικό που πρέπει να επεξεργαστεί κανείς για να πετύχει την τελείωση μέσω δημιουργικής δραστηριότητας· ο ανώμαλος, ακατέργαστος λίθος είναι ο μη αναγεννημένος άνθρωπος και ο τέλειος επεξεργασμένος λίθος είναι ο πνευματικός και τελειωθείς άνθρωπος». Στην μύηση των ετέρων τεκτόνων δίδεται συμβολικά μια ακανόνιστη πέτρα μια σμίλη και ένα σφυρί με την οδηγία να σμιλευτή. Συνεχίζουμε με επιλογές με τον Κούπερ: «Οι κωνικοί λίθοι και οι τύμβοι έχουν τον ίδιο συμβολισμό με τους όρθιους λίθους και μπορεί να είναι φαλλικοί». «Ο θεμέλιος λίθος είναι ο βράχος πάνω στον οποίο βασίζεται το σύμπαν, ο βασικός λίθος της γης και η πηγή των υδάτων της ζωής, ο βράχος που υπερισχύει έναντι του Άδη και των δυνάμεων του κάτω κόσμου». «Ο απελέκητος λίθος είναι η prima materia (πρώτη ύλη), η θηλυκή, και συνδέεται με τα αρσενικά σύμβολα της σμίλης και όλων των κοφτερών εργαλείων που διαμορφώνουν και δίνουν σχήμα στην prima materia. Ο σκαλισμένος, ή γυαλισμένος λίθος υποδηλώνει το χαρακτήρα που έχει διαμορφωθεί και τελειοποιηθεί». «Οι Βαίτυλοι υποδηλώνουν τον τόπο διαμονής μιας θεότητας·ένας ομφαλός·τόπος διαμονής του ηλιακού πνεύματος· κατοικία των πνευμάτων των νεκρών·ένα σημείο συνάντησης ουρανού και γης· το ιερό· άγιο έδαφος. Οι Βαίτυλοι είναι επίσης προφητικοί λίθοι, «ομιλούντες λίθοι», απ’ όπου έρχεται η φωνή της θεότητας ή του χρησμού, όπως ο ομφαλός των Δελφών. Οι λίθοι αυτοί συνήθως πέφτουν από τον ουρανό και μπορεί να είναι είτε ο τόπος διαμονής της θεότητας, είτε μια ανεικονική αναπαράστασή της». «Ελλ.-Ρωμ.: «Τα οστά της Μητέρας Γης» (Οβίδιος). Ο μαύρος λίθος είναι ένα σύμβολο της Κυβέλης η οποία, σαν θεά του βουνού, παριστάνεται επίσης με μια κωνική πέτρα. Ο τετράγωνος λίθος είναι γνώρισμα της Αφροδίτης/Venus. Οι λίθοι συχνά συνδέονται με τον Κρόνο/Saturnus και με τη λατρεία του Απόλλωνα, κυρίως ο ομφαλός των Δελφών και ο κυβικός βωμός της Δήλου. Ο Ερμής είναι ένας θεός των λίθων και παριστάνεται από έναν τύμβο ή σωρό λίθων». Παραπάνω ο Κούπερ κάνει ένα σοβαρό σφάλμα όταν λέει πως η απελέκητη πέτρα είναι Θηλυκή. Προφανώς μπερδεύεται με την σμίλη που την διαμορφώνει, ένα κοφτερό εργαλείο που όντως είναι φαλλική. Η σμίλη διαμορφώνει το σπέρμα και όχι τη μήτρα και θα το αποδείξουμε αμέσως. «Μία παράδοση του Καυκάσου λέει: «Στην αρχή ο κόσμος ήταν σκεπασμένος με νερό. Ο μεγάλος θεός - δημιουργός κατοικούσε τότε μέσα σε ένα βράχο». Φαίνεται λοιπόν πως η ανθρώπινη φαντασία θεωρεί τις πέτρες (όπως στο μύθο του Δευκαλίωνα) και τους βράχους πηγή της ανθρώπινης ζωής» (Λεξ. Συμβ. Cirlot). «Κατακλυσμός. Η σεληνιακή δύναμη των υδάτων· το τέλος ενός κύκλου και η αρχή ενός καινούργιου· προκαλεί το θάνατο αλλά και την αναγέννηση» (Λεξ. Συμβ. Κούπερ). Το τέλος ενός κύκλου είναι το τέλος της παιδικής ηλικίας και η αρχή της εφηβείας. Ο θάνατος είναι ο θάνατος του σπόρου-σπέρματος στον «κάτω κόσμο», η γη-μήτρα, και η αναγέννηση της ζωής είτε αυτή λέγεται χλωρίδα είτε άνθρωπος. Ο κατακλυσμός όπως καταλαβαίνεται δεν είναι τίποτα άλλο από τον κατακλυσμό του σπέρματος. Ο μυημένος θα πρέπει να επιπλεύσει των «υδάτων» με μία «βάρκα» (κάτι που μπορεί να περιέχει κάτι) δηλαδή μια μυημένη μήτρα. Όταν τα «νερά» θα εξαφανιστούν ο μύστες Δευκαλίωνας και Πύρρα θέλοντας να δώσουν ζωή στο ανθρώπινο γένος, πήραν χρησμό από τους Δελφούς να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους. Εκείνοι κατάλαβαν την ερμηνεία του χρησμού και άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης. έτσι δημιούργησαν τον «λαό» γιατί οι άνθρωποι προέρχονται από την πέτρα, λάας αρχαία ελληνικά. Δεν είναι τυχαίο που έλεγαν πως ο Δευκαλίων και η Πύρρα όταν αποτραβήχτηκαν τα νερά προσάραξαν στο βουνό Όρθυς. Από την Όθρυ, το θηλυκό βουνό των Τιτάνων έγινε η «πετρομαχία» με τους Ολύμπιους από το αρσενικό βουνό Όλυμπο. Εδώ θα πρέπει να κάνουμε διαχωρισμό δύο συμβόλων της πέτρας και των οστών. Είδαμε το μαντείο να λέει καλύψουν τα πρόσωπα τους και να πετάξουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της γης. Τα οστά είναι μεν σύμβολο του σπέρματος αλλά περιέχουν θάνατο οπότε είναι χυμένο στη μήτρα σπέρμα. Ήταν και ο λόγος που το μαντείο διέταξε να καλύψουν το πρόσωπο και να πετάξουν τα «οστά» πίσω από την πλάτη σαν να είναι μια αποτρόπαια πράξη. Οι ευσεβείς όμως δεν ρίχνουν «οστά» αλλά πέτρες. Στην «πέτρα» όπως λέει ο Cirlot την «πηγή της ανθρώπινης ζωής» όταν ο κόσμος ήταν καλυμμένος με νερό «ο δημιουργός κατοικούσε τότε μέσα σε ένα βράχο». Η πέτρα είναι παγίωση της «λάβας». Η λέξη παγίωση προέρχεται από την λέξη πάγο που εκτός από την στερέωση μετά από κρύο του νερού, σήμαινε στα αρχαία Ελληνικά και κορυφή βράχου, λόφος, βουνό, πηκτό αίμακ.α. (Αρχ. Λεξ. Hofmann), ενώ σε άλλο (Ματζέντα) και το αλάτι της θάλασσας. Όταν θα βράσει το «νερό» (μήτρα) από τη «φωτιά» (φαλλός) και το νερό γίνει «ατμός» και πάει στον ουρανό, αυτό που θα μείνει είναι το «αλάτι», η «πέτρα» του «νερού». «Ο ατμός είναι η ορατή μορφή του Μεγάλου Πνεύματος που εκτελεί μια εξαγνιστική και πνευματική μεταμόρφωση» (λεξ. Συμβ. Κούπερ). Να λοιπόν γιατί οι προληπτικοί άμα χύσουν το αλάτι έξω από το πιάτο θα πρέπει να ρίξουν και αλάτι πίσω από την πλάτη τους. Η πράξη είναι ισοδύναμη με εκσπερμάτωση και είναι αποτρόπαια όπως και η σπορά της γης με οστά. Το χυμένο σπέρμα όπως είπαμε έχει σύμβολο το αίμα. Εδώ βλέπουμε πως το πηγμένο αίμα που κλείνει μια «πληγή» μία «αιμορραγία» είναι και αυτό ισοδύναμο σύμβολο με την πέτρα. Το αλάτι είναι ότι μένει από το «νερό» της «θάλασσας» μετά από εξάτμιση των υγρών. Το αλάτι είναι το ίδιο σύμβολο με την πέτρα το πηγμένο αίμα και κυρίως με το βουνό.

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΞΕΓΕΛΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Θα σας πω κάτι που πολλοί στο κόσμο άνθρωποι στο κόσμο δεν το ξέρουν ή δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. 1. Ο άνθρωπος είναι πλασμένος με μία και μοναδική εντολή: ΕΠΕΖΗΣΕ 2. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον στη γη που ξέρει ότι θα πεθάνει κάποια στιγμή 3. Επειδή το ΕΠΕΖΗΣΕ και ο θάνατος είναι αντιφατικά η συμβιβαστική λύση είναι η διαιώνιση του είδους, δηλαδή η συνέχιση της ζωής μας μέσα από τους απογόνους. 4. Για το λόγο αυτό το ορμέμφυτο (έμφυτη ορμή) που λέγεται έρωτας είναι το δυνατότερο από όλα τα άλλα ορμέμφυτα (πείνα δίψα κτλ) και για αυτό λέγεται και "βασικό ένστικτο". Έτσι το ΕΠΙΒΙΩΣΕ η βασική εντολή πάνω στην οποία είναι χτισμένος ο άνθρωπος ουσιαστικά ισούται με το ΚΑΝΕ ΕΡΩΤΑ (δηλαδή κάνε απογόνους.) Η φύση λοιπόν που ορίζει τα πάντα θεωρεί ένα της γέννημα, τον άνθρωπο, χρήσιμο όταν αναπαράγει ή όταν την ΞΕΓΕΛΑ κάνοντας έρωτα όχι με σκοπό την διαιώνιση αλλά και για ευχαρίστηση (η φύση δεν μπορεί να ξέρει τον σκοπό). 5. Έτσι όταν ο άνθρωπος σταματά το σεξ η φύση καταλαβαίνει πως είναι άχρηστος για την "δουλειά" την οποία υπηρετεί και τον "σβήνει" από τον χάρτη βάζοντας εμπόδια στην καλή υγεία μέχρι την ολική του κατάρρευση. Αν θέλεις λοιπόν να ξεγελάσεις την φύση (όσο γίνεται αυτό γιατί τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης) ΚΑΝΤΕ ΕΡΩΤΑ. Είναι πανάκια

ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ΚΑΙ ΤΙ ΖΗΤΟΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ

Οι θρησκείες (όλες) δεν μας προέκυψαν από παρθενογένεση. Ξεκίνησαν από απλές ιδέες σε πρωτόγονα μυαλά και χτίστηκαν σταδιακά αλλά και εξακολουθούν να χτίζονται ακόμη και σήμερα. Όσο εξελίσσεται το μυαλό και η κατανόηση του ανθρώπου (η επιστήμη) για τη φύση, τόσο θα εξελίσσεται και ο «θεός». Ο «θεός» είναι η ανάγκη του ανθρώπου για προστασία απέναντι στην ανίσχυρη έκθεση του στη φύση και τους νόμους της (στο θάνατο). Κάπως έτσι λοιπόν αρχικά θεοποίησε τα στοιχεία της φύσης (γράψαμε για την σύνδεση της αναπνοής – του πνεύματος ή ψυχής - με του θεούς ανέμους). Κάποια στιγμή λοιπόν ο άνθρωπος που έβλεπε τον εαυτό του να αρρωσταίνει και να αυτό -γιατρεύεται ή και να πεθαίνει από την αρρώστια του, άρχισε να ψάχνει γιατρικά (φάρμακα) στη φύση. Και βρήκε πολλά. Ο Ιπποκράτης αναφέρει 250 φαρμακευτικά φυτά και ο Γαληνός περιέγραψε τα περίφημα «Γαλινικά φάρμακα» μερικά από τα οποία περιείχαν έως και 100 διαφορετικές ουσίες. Ποτέ όμως δεν έπαψε ο άνθρωπος απανταχού στη γη να αναζητά το ένα και μοναδικό φάρμακο που θα γιάτρευε όλες τις ασθένειες την θρυλική πανάκια. Εε λοιπόν κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι την βρήκαν αυτή την μαγική συνταγή. Ένας από αυτούς ήταν ο Ιπποκράτης. Η σκέψη ήταν απλή. Ποιο είναι το πιο πολύτιμο υλικό για τον άνθρωπο; Μα φυσικά το υλικό από το οποίο γεννιέται. Το υλικό που κτίζει έναν άνθρωπο. Ο άνθρωπος θεώρησε (και δεν είναι λάθος η σκέψη) πως το σπέρμα που βγαίνει από το σώμα του είναι το ίδιο με τον σπόρο των φυτών που σπέρνει. Ο σπόρος θα πρέπει να «πεθάνει» (να θαφτεί) στο έδαφος (στην περιοχή του Άδη) και ο θεός του κάτω κόσμου σαν Πλούτωνας θα κάνει να «αναστηθει» ο πεθαμένος σπόρος, και θα τον κάνει μια νέα με περισσότερη υγεία μονάδα που θα δώσει τον πλούτο (ο ένας σπόρος θα δώσει πολλούς – αυτός είναι ο πλούτος). Έτσι λοιπόν η γυναίκα που δέχεται τον σπόρο – σπέρμα είναι η γη και η μήτρα της είναι το κάτω από τη γη, ο Άδης. Το σπέρμα που βγαίνει από τον άντρα θεωρείται πως περνά στον «κάτω κόσμο», αυτή είναι η ψυχή, η σκιά (στη σκοτεινή μήτρα). Εξ ου και στον κάτω κόσμο η ψυχή περνούσε μέσα από τα «νερά» ενός «ποταμού» (σπερματικά υγρά). Παράλληλα υπήρξε και μία ακόμη σκέψη. «Αυτό που σε γεννά σε σκοτώνει κιόλας» (παράγωγο του είναι το «ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό»). Λογικά θα σκέφτηκαν πως όταν έρχεται η λειτουργία του έρωτα στον άνθρωπο, έχει φτάσει η στιγμή που πρέπει να έρθει το καινούριο που θα σε αντικαταστήσει. Η αρχή της φθοράς σου. Δηλαδή ο έρωτας είναι φθορά για τον άνθρωπό. Κάπως έτσι έγινε η εγκράτεια στον έρωτα η πανάκεια για κάθε ασθένεια. Και κάπως έτσι το φίδι (σύμβολο της ερωτικής ενέργειας στον άνθρωπο) που βλέπουμε δίπλα στον Ιπποκράτη είναι το σύμβολο που παράγει το φαρμάκι που σε πεθαίνει αλλά και το φάρμακο που θα σε γιάνει. Έτσι λοιπόν οι φαρμακοποιοί και οι γιατροί έχουν σαν σήμα τους το φίδι και το δισκοπότηρο. Το δισκοπότηρο είναι η μήτρα και ο φαλλός ενωμένα και το φίδι η ερωτική ενέργεια που παράγει τα σπερματικά υγρά. Όταν αυτά δεν χύνονται στον «Άδη» αλλά παραμένουν στο σώμα του «δισκοπότηρου» ο «θάνατος» και η αποδυνάμωση δεν συμβαίνει αλλά αντίθετα ισχυροποιείται ο οργανισμός. Αυτό ήταν το μέγιστο μυστικό των μυστηρίων (Ελευσίνια Καβείρια κτλ) ένα μυστικό που διδάσκονταν μόνο στους εκλεκτούς, σε μυστικιστικούς κύκλους (Ορφικοί, Σωκρατικοί, Πλατωνικοί κτλ) αλλά και σε βασιλιάδες αυτοκράτορες κτλ. Όλα τα μυστήρια απανταχού στον κόσμο μιλάνε για αυτό το μυστικό. Στην ανατολή το λένε Τάντρα ή ταντρικό σεξ. Τι σχέση έχει τώρα όλα αυτά που είπαμε με το άστρο της Βηθλεέμ και τους τρεις μάγους; Έχει και παραέχει. Στον κόσμο των μυστών της αρχαιότητας οι ιεροπραξίες δεν γινόντουσαν μόνο από άνδρες ιερείς αλλά και από ιέρειες. Μάλιστα οι ιέρειες ήταν πιο σημαντικές από τους ιερείς άνδρες. Το βλέπουμε σε όλους τους μύθους που μιλούν για την μήτρα της ιέρειας πχ ο περίφημος μύθος του πιθαριού της Πανδώρας. Το πιθάρι μαζί με την σπηλιά και το ποτήρι του δισκοπότηρου είναι τα πιο διάσημα σύμβολα της μήτρας. Όταν η Πανδώρα (η Γη) «άνοιξε» το "πιθάρι" της (ενέδωσε στον έρωτα) βγήκαν όλες οι αρρώστιες και τα βάσανα του ανθρώπου λέει ο μύθος. Εκεί όμως στο «βάθος του πιθαριού» κρυβόταν και η «ελπίδα» (η εγκράτεια). Η πρώτη λοιπόν ανάγκη και υποχρέωση του μύστη (μάγου) ήταν να βρει την μήτρα, την ιέρεια του, αυτήν που θα δεχόταν να ασκήσει την εγκράτεια, κάτι που ήταν σπάνιο ειδικά για την γυναίκα που από την φύση της είναι αυτή που προκαλεί την «πλημύρα». Η εύρεση λοιπόν της «μήτρας» ήταν «θεϊκή υπόδειξη» και πρώτιστο καθήκον του μύστη. Να πως έδειξε ο Απόλλων την μήτρα των μυστηρίων στους (τρεις;) ιερείς του, ένας μύθος από τον οποίο γεννήθηκε και ο μύθος του άστρου της Βηθλεέμ. «Ακόμα λέγανε ότι ο θεός, αφού κυρίεψε τους Δελφούς, διάλεξε τους πρώτους ιερείς του. Αυτοί ήσαν άντρες από την Κρήτη που έρχονταν μ' ένα πλοίο στην Ελλάδα. Ο Απόλλων έτρεξε με το πλοίο με τη μορφή δελφινιού και με το τεράστιο σώμα του κατηύθυνε το ταξίδι στην Κρίσσα, στο λιμάνι των Δελφών. Όταν έφτασαν εδώ, πήδησε από το πλοίο σαν το σπινθηροβόλο αστέρι με κατεύθυνση το ναό του, Από δω ξαναγύρισε στους κατάπληκτους Κρήτες σαν νέος με μακριά μαλλιά και τους έχρισε ιερείς του». ΜτΕ Κερένυι. Ο τόπος αυτός ήταν το Κωρύκειο Άντρο που στην κυριολεξία σημαίνει «δερμάτινος σάκος» (η μήτρα). Το Κωρύκειο Άντρο που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τους Δελφούς, ήταν η σπηλιά, και σε αυτό συμφωνούν όλοι οι αρχαιολόγοι, που γεννήθηκαν τα μυστήρια των Δελφών. Ο Απόλλωνας λοιπόν τους έδειξε μία σπηλιά σε ένα τόπο που ονομάστηκε Δελφύς (όπως ακριβώς ονομάζεται ο «Ιεροπρακτικός Βραχίονας» - ιστότοπος - του Ύπατου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών ΥΣΕΕ), ενώ οι κάτοικοι του ονομάστηκαν Δελφοί, μία ονομασία που καθιερώθηκε και για τον τόπο. Δελφύς, μήτρα της γυναικός (αρχαιοελληνικό ετυμολογικό λεξικό Ματζέντα αλλά και όλα γενικά τα αρχαιοελληνικά λεξικά) Η ρίζα δελφ σημαίνει μήτρα και για το λόγο αυτό η λέξη α-δελφ-ός ή α-δελφ-ή σημαίνουν τον γεννημένο από την ίδια μήτρα. Το δελφ-ίνι (που όπως είδαμε παραπάνω είναι σύμβολο του Απόλλωνα), το θηλαστικό της θάλασσας που του αρέσει να ίπταται του «νερού» είναι σύμβολο της μήτρα της εγκράτειας, σε αντίθεση με το Δέφλαξ, το γουρούνι που του αρέσει να κυλιέται στη λάσπη (σύμβολο εκσπερμάτωσης) είναι η μήτρα της εκσπερμάτωσης, και αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που οι μουσουλμάνοι και Ισραηλίτες αρνούνται να το φάνε (έχουν μπερδέψει το σύμβολο με την πραγματικότητα). Για τον ίδιο λόγο το άγριο γουρούνι ο Κάπρος, είναι σύμβολο του Άρη, του Άρη που αρέσκεται στην «αιματοχυσία» (σύμβολο εκσπερμάτισης) . Έρχεται λοιπόν ο χριστιανισμός και ο Ιησούς (που το ΛΙΓΟΤΕΡΟ για μένα είναι Έλληνας φιλόσοφος) και φέρει στην επιφάνεια τον αρχαίο μύθο της υπόδειξης της «σπηλιάς» της ιέρειας που έφερε στον κόσμο με μαγικό τρόπο (εγκράτεια) ένα ηλιακό παιδί (όπως ήταν ο Απόλλωνας). Οι τρεις «μάγοι» λοιπόν δεν έψαχναν να βρουν το νεογέννητο αλλά στην πραγματικότητα την ιέρεια (την «σπηλιά») που το γέννησε (η γνώμη μου).

Η Ψυχή για τους αρχαίους Έλληνες

Η εποχή που ζούμε είναι η εποχή της επανάστασης των ιδεών. Τίποτα δεν είναι ίδιο, ούτε καν πριν από εκατό χρόνια. Πόσο δε μάλλον πριν από 3000 χιλιάδες ή και περισσότερα χρόνια, τότε που γράφτηκαν οι περισσότεροι από τους μύθους που θα εξετάσουμε. Ούτε ο Θεός στο μυαλό μας δεν είναι ίδιος. Σήμερα θα ακούσεις πολλούς, όταν θέλουν να αναφερθούν σε μία ανώτερη δύναμη, να αναφέρονται στο Σύμπαν. «Όταν θέλεις πάρα πολύ κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις» γράφει ο Πάουλο Κοέλιο στον «Αλχημιστή». Πίσω από το σύμπαν βέβαια κρύβεται ένας νέος Θεός, ένας Θεός αντάξιος στις τωρινές μας γνώσεις. Ίσως αύριο κάποιος άλλος Κοέλιο να πλασάρει ένα Θεό του πολύ-σύμπαντος ή της ροής της ενέργειας που πρόσφατα διάβασα πως ρίχτηκε στο τραπέζι και θέλει να αντικαταστήσει τα υποατομικά σωματίδια και τις υπερχορδές. Η ουσία είναι πως η ανωτέρα δύναμη ή γενικά οι ανώτερες δυνάμεις (Θεοί) δεν δημιούργησαν τον άνθρωπο αλλά το αντίθετο ακριβώς συνέβη. Οι «Θεοί» είναι ανθρώπινο δημιούργημα και φτιάχτηκαν πάντα σύμφωνα με το εκάστοτε επίπεδο γνώσεων της εποχής. Εδώ θα ήθελα να διευκρινίσω πως όταν λέω πως ο Θεός είναι ανθρώπινο δημιούργημα δεν δηλώνω άθεος αλλά ότι οι συγκεκριμένοι Θεοί που πιστεύουμε (όλοι γενικά) γεννήθηκαν από την φαντασία του ανθρώπινου εγκεφάλου. Θα φέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβουμε τι εννοώ. Βασικές έννοιες του χριστιανισμού, που είναι καθαρά αρχαιοελληνική πίστη (και θα το αποδείξουμε στο μέλλον) και συγκεκριμένα ορφισμός και στωική φιλοσοφία, έχει σαν βασική πίστη την ψυχή και το πνεύμα. Η ψυχή δεν είναι δημιούργημα του χριστιανισμού καθώς όλοι ξέρουμε τον περίφημο μύθο της Ψυχής και του Έρωτα που έγραψαν οι πρόγονοι μας πολύ πριν από της εμφάνιση της νέας θρησκείας. Σαν χριστιανοί λοιπόν παλεύουμε να σώσουμε την αθάνατη ψυχή μας. Αυτό από μόνο του είναι απόδειξη το πως έχουμε υιοθετήσει πρωτόγονες λανθασμένες έννοιες ενός απλοϊκού προγονικού μας εγκεφάλου και ενώ σήμερα ξέρουμε πως ακριβώς είναι τα πράγματα εξακολουθούμε να επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας. Σήμερα ξέρουμε πως η καρδιά δεν είναι το κέντρο των συναισθημάτων, αλλά εξακολουθούμε όταν ερωτευόμαστε να στέλνουμε καρδούλες όπως έκανε και ο αρχαίος Έλληνας πριν από 3000 χρόνια που πίστευε αυτό, όπως και ότι το ήπαρ δηλαδή το συκώτι ήταν το κέντρο της σεξουαλικής επιθυμίας. Το ίδιο λάθος κάνουμε και με την ψυχή και το πνεύμα και το εξηγώ γιατί. Αν κάποιος κάνει μια παγκόσμια έρευνα για το ποιοι ήταν οι αρχέγονοι Θεοί, δηλαδή τι είδους ήταν οι Θεοί που πρωτολάτρεψε ο αρχέγονος άνθρωπος, θα δει με έκπληξη πως σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου ήταν ο Θεός του Ανέμου. Εδώ στην Ελλάδα γνωρίσαμε τον Αίολο μέσα από την Οδύσσεια όταν πλέον ήταν σε παρακμή. Προφανώς όμως αυτός θα πρέπει να ήταν το πρότυπο των Ολύμπιων αφού ο Αίολος ζούσε με τα δώδεκα παιδιά του, έξι γιους και έξι κόρες όπως δηλαδή και η σύνθεση του Ολύμπου. Στην Αίγυπτο ήταν ο Τυφώνας που μάλιστα λεγόταν πως η δύναμη του, η πνοή του ανέμου, οφειλόταν στο ότι αυτός μάζευε τις τελευταίες πνοές των ανθρώπων που πέθαιναν. Γιατί λοιπόν οι αρχέγονοι θεοί ήταν θεοί του ανέμου, και γιατί αυτό έχει σχέση με την ψυχή και το πνεύμα; Γιατί ο πρωτόγονος άνθρωπος έφτιαξε τον Θεό του σύμφωνα με τα ανθρώπινα πρότυπα. Στο ετυμολογικό λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής J.B. Hofmann για το λήμμα ψύχω (το ρήμα) θα διαβάσουμε: Ψύχω “πνέω, φυσώ, κάνω κάτι ψυχρό κτλ. Για το πνεύμα διαβάζουμε: πνεύμα, το “πνοή, φύσημα ανέμου, αναπνοή, ψυχή”. Και οι δύο λοιπόν λέξεις που εκφράζουν το θεϊκό μέσα μας σημαίνουν αναπνοή. Βάλτε λοιπόν για λίγο τον εαυτό σας στην θέση κάποιου που έζησε τα χρόνια που δόθηκαν αυτές οι ονομασίες και τα νοήματα. Βλέπει ένα παιδί να γεννιέται άπνοο, και με την πρώτη αναπνοή, δηλαδή αναρρόφηση αέρα, αρχίζει να ζει. Η ζωή του διαρκεί όσο και η αναπνοή του. Η αναπνοή ήταν και είναι ακόμα το πιο προφανές σημάδι ζωής. Τι καταλάβαινε δηλαδή ο πρωτόγονος άνθρωπος; Ότι η ζωή του εξαρτάται από τον αέρα που αναπνέει δηλαδή από το πνεύμα την πνοή ή ψυχή της ανώτερης ζωοποιού δύναμης του Θεού Ανέμου. Ο Άνεμος μας δανείζει την ψυχή του (πνοή ή πνεύμα) για όσο ζούμε αλλά του την επιστρέφουμε με την τελευταία πνοή μας. Αυτό έκανε ο Τυφώνας στην Αίγυπτο και γιαυτό ο αέρας του ήταν καταστροφικός γιατί καταστροφικός είναι ο θάνατος σε αντίθεση με την πρώτη πνοή της γέννησης που ήταν ο Έρωτας ο πρωτότοκος Έλληνας Θεός. Θα επανέλθουμε με τον μύθο της γέννησης του γιου του Ανέμου του Θεού Έρωτα.

Ο Άδης ("κόλαση") είναι στο σώμα της γυναίκας

«Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, ποτέ κόλαση και πότε ο παράδεισος» έλεγε ο λαϊκός βάρδος. Ο στιχουργός είπε μια μεγάλη αλήθεια χωρίς να το ξέρει. "Στο συμβολισμό η γυναίκα είναι η γη και η γη είναι γυναίκα". Όταν έγινε ο διαχωρισμός της επικράτειας των τριών αδελφών, ο Δίας πήρε τον ουρανό, ο Ποσειδώνας τα νερά της γης και το από κάτω της γης ο Άδης. Ότι λοιπόν δεχόταν μέσα της η γη ήταν πεθαμένο. Κάποια από αυτά ο Άδης θα τα κρατούσε για πάντα κοντά του, κάποια άλλα θα τα επέστρεφε πίσω. Αυτά που επέστρεφε πίσω ήταν ο πλούτος και για αυτό πήρε και την δεύτερη του ονομασία που ήταν Πλούτωνας. Ένα δέντρο στο συμβολισμό θεωρείται σαν μια οικογένεια. Ο καρπός του είναι ότι είναι ένα παιδί. Το «παιδί» θα μεγαλώσει πάνω στο «δένδρο» και όταν θα ωριμάσει θα πέσει πάνω στη γη «νεκρό», αφού θα θαφτεί από τα νεκρά φύλλα και τη βροχή κάτω από τη γη, στη περιοχή του Άδη στον κάτω κόσμο. Το νεκρό σώμα, το πτώμα, του καρπού κρύβει μέσα του ένα σπόρο (το ακατάστρεφτο, η ψυχή). Αυτόν τον σπόρο ο Πλούτωνας θα του δώσει την δύναμη να έρθει στην επιφάνεια της γης και να δώσει πολλαπλάσιους καρπούς, τον πλούτο. Εδώ θυμίζουμε ξανά: Στο συμβολισμό η γυναίκα είναι η γη και η γη είναι γυναίκα. Στον συμβολισμό λοιπόν η μήτρα της γυναίκας θεωρείται περιοχή του Άδη, ο κάτω κόσμος. Ο σπόρος, το σπέρμα του άντρα, όταν φεύγει από το σώμα του ισοδυναμεί με το θάνατο του καρπού του δέντρου που πέφτει στη γη και σαν σπόρος κατεβαίνει στον Άδη. Από τον «Άδη» θα βγει μία καινούργια ζωή, ένας νέος άνθρωπος που μπορεί να δώσει πλούτο, πολλαπλάσιους απογόνους. Οπότε χαριτολογώντας θα έλεγα η γυναίκα σίγουρα έχει μέσα της την «κόλαση», για τον παράδεισο δεν ξέρουμε (πάντα χαριτολογώντας).